Ley de plazos y lógica parlamentaria.

Los distintos grupos parlamentarios van desvelando, poco a poco, sus verdaderas posiciones ante un tema, aunque polémico, con respaldo social en una democracia tan pendiente de lo demoscópico como si le fuera la vida en ello. Efectivamente, las cortes españolas presentan un perfil ideológico propio, la división entre nacionalistas y no nacionalistas, que dificulta ver más allá de tales disputas cuando un tema de "alcance existencial" se presenta.

Así pues, el PNV más allá de su actual estrategia de pugna contra un debilitado gobierno, acaba de hacer público su apoyo condicional a la nueva "ley de plazos" que se propone. ¿Quien dice que no hay liberalismo en las cortes españolas? Convencidos los del PNV, solo resta ver como evoluciona la cuestión con CIU y el resto de grupetos no alineados en la izquierda política. ¿Será posible que se vuelva a quedar solo el PP contra una nueva ley que avanza en el reconocimiento de derechos sociales?

Una propuesta legislativa, remarquemos, que no promulga el aborto libre, sino la responsabilidad individual y el amparo hacia quien actua en tal consideración. De la misma forma que la ley del divorcio no generó más fracasos matrimoniales, sinó que liberó a mucha gente de una situación que hoy en día es inconcedible, ni el reconocimiento de los matrimonios gays alteró el orden social..., no es demostrable que vaya a aumentar la práctica de algo que antes, ahora y siempre se seguirá practicando, y no por sosas convicciones moralistas, sinó por cuestiones de situación personal. Aún en el caso de que el aumento del número de abortos prácticados fuese un problema en si mismo, que no lo es.

¿Comezou a batalla das municipais?

Os escarceos previos ás vindeiras eleccións municipais comezan a agromar no Porriño. Se fai un par de semanas, a guerra interna aberta entre Manuel Carrera e o ex-alcalde Barros tiña a súa plasmación mediática, outras batallas parecen dar comezo de xeito máis soterrado.


A elaboración das listas en partidos como o PSOE ou o BNG, que mediáticamente inda parece non estar enriba da mesa, ou a incógnita dos partidos independentes, non obstan os movementos que internamente os posibles candidatos van dando para posicionarse de cara ás vindeiras eleccións.


No caso do BNG, a volta do ex-parlamentario e ex-concelleiro, Xose Paz Antón ó ruedo municipal, onde acaba de recuperar o seu posto como mano dereita de Raúl Francés e responsable local do BNG, tivo tamén a súa impronta para os observadores, nunha posible volta á candidatura nacionalista local, inda que nun posto de momento, descoñecido.


A guerra aberta no seo do BNG autonómico entre a UPG e Máis BNG, podería abrir unha liña de confrontación na elaboración das listas municipais de cara a un escenario onde o actual alcalde, opte por retirarse, ou de non ser así, por deixar un número 2 que puidese asumir, de ser o caso, o liderado interno no BNG, posto ó que o actual voceiro nacionalista, Pedro Pereira, máis cercano ás teses da UPG, podería optar.


Agora ben, podería darse unha batalla entre Paz Antón e Pedro Pereira polo liderado interno no BNG? Algunhas fontes afirman que o Voceiro nacionalista, optará á candidatura, non sabemos, se iso se producirá independentemente a que Raúl Francés aspire á reelección ou de darse o caso da súa retirada.


Polo que atinxe ás candidaturas independentes, parece descartada a presentación novamente de Gonzalo Ordóñez como número un de IdeP, forza que viu restado boa parte do seu apoio en 2007, deixando a esta forza con dous concelleiros que negocian a súa integración co PP, que non acaba de fraguarse, polo que non se pode descartar completamente a súa candidatura.


No caso dos socialistas, parece que ese debate inda non está aberto. Á reelección de Iván Vaqueiro como Sº Xeral dos socialistas porriñeses fai un ano, non supón necesariamente que opte á presidir a candidatura dos socialistas no 2011. A renovación levada a cabo por Vaqueiro, fai posibel a aparición de novos liderazgos internos que poidan facerse cargo da candidatura e da elaboración das listas, inda que polo momento, non parece que se teñan producido movementos para dar ese paso.


Por último, queda o caso de CxP. Descartada a moción de censura da dereita, e á vista do plano electoral porriñés, parece que CxP pode volver a intentar o asalto á alcaldía, desta volta, algo máis debilitados pola guerra interna que mantén a dereita local, pero coa incógnita do valor electoral que no 2011 pode ter o seu lider, Nelson Santos.


Así pois, probablemente a principios do ano que ven, comezaremos a ver a cristalización das candidaturas para as eleccións municipais que dada a fragmentación existente no Porriño, se amosan totalmente abertas e apaixonantes.


A OLAF (Oficina Europea de Lucha contra el Fraude) ten traballo dabondo xa só na nosa comunidade, ducias de proxectos que contaron con euros procedentes de Europa incurriron neste tipo de fraude, porque non se pode denominar de outra forma o cobrar as subvencións sen finalizar os proxectos.

Ó final os organismos que contaron con estes subsidios terán que devolver os cartos entregados pola administración comunitaria, no caso que nos atinxe, o Centro da Interpretación da Natureza das Gándaras, en total 150.000€ que terá que devolver o Concello do Porriño, é dicir, en útima instancia os cidadáns que pagamos os nosos impostos e taxas. Ademais hai que lembrar que o concello tamén investiu nesta obra 120.000€ que agora son cascallos que constitúen a fotografía da eficacia xestora da meirande parte dos concellos. Como os cartos non son nosos, ti dalle p'adiante!. Agora co tema da crise xa xurden as primeiras queixas sobre a insostibilidade de determinadas contabilidades municipais, e con mostras coma esta, non quero nin saber o que habrá detrás de cada pequena obra.


Iso sí, Europa en breve pechará a billa das subvencións en termos xerais para Galicia, ahí si que realmente veremos como funciona isto sen un pai rico.



Estes días fíxose efectiva a posta en escena dun rumor que xa ven circulando dende fai tempo nos rotativos deportivos. Os presidentes das federacións futbolísticas de España e Portugal, máis os delegados do goberno en materia deportiva posando con Joseph Blatter, o director da FIFA. Agora somentes faltan as formalidades e o papeleo, pero a cuestión parece tomar seriedade: a candidatura en firme para organizar o Mundial de Fútbol 2018.

A organización conxunta de eventos deportivos no mundo do futbol non é nova, xa o vimos en pasadas edicións da Eurocopa e tamén no último Mundial. A priori, este tipo de candidaturas teñen máis forza ó xuntar recursos e buscar sinerxias entre nacións vecinas, por certo, nada máis vecino que Portugal e España. Pero tamén supoñén un reto maior.

A tradición máis reseñable en eventos deportivos na península Ibérica remóntase ó ano 1982, cando se organizou en España o primeiro Mundial en contar con 24 equipos, logo verían as exitosas Olimpiadas de Barcelona en 1992 e, xa en Portugal, a Eurocopa de 2004. Vigo podería contar de novo con sede mundialista, tal e como sucedeu naquel ano 1982, aínda que non está claro pola súa cercanía con Braga e Porto.


A falta de menos de un año y medio para las elecciones municipales, conviene hacer balance de lo que ha dado de si esta legislatura, del panorama electoral y de lo que resta por delante hasta los comicios.


Tras tres años y medio de legislatura, podíamos describir la actual legislatura como la de una falta de consenso absoluto en los grandes temas que afectan a nuestra localidad. Gobierno y oposición han estado a la gresca desde el inicio de un gobierno gestionado en minoría por el BNG que optó por gestionar el consistorio sin apoyos políticos y tan sólo con sus fuerzas. A la vista del resultado, parece que elo resultado ha sido políticamente positivo a la vista de la división de la derecha y de la marginación del PSOE, que tras su salida del gobierno, ha tratado hasta el momento de ejercer una oposición sin mucha fortuna y solitaria, aunque centrada en los problemas de los ciudadanos, lo que produce cierta desazón en el electorado de izquierdas que demandaba un gobierno de progreso como el llevado a cabo por BNG y PSOE en la anterior legisatura.


Los socialistas de Iván Vaqueiro iniciaron una travesía por el desierto tras la ruptura de las negociaciones entre BNG y PSOE tras apoyar los socialistas a Francés y no cristalizar las negociaciones entre ambos partidos para conformar nuevamente un gobierno bipartito en la localidad. Desde entonces, han llevado a cabo varias iniciativas para retomar las negociaciones que se enfrentaron a la indiferencia del BNG que, no necesitándolos, prefirió gobernar con sus 5 concejales en vez de con los 8 que sumarían con los socialistas. ¿Pasará eso factura en las próximas elecciones o superarán sus diferencias? El avance experimentado por BNG (que pasó de 3 a 5 concejales) y del PSOE (que consiguió un acta más, pasando de 2 a 3 concejales), parecería presagiar una nueva mayoría en los próximos comicios, algo que la caida del bipartito en la Xunta y los malos tiempos para el PSOE en Madrid y la caida del BNG en Galicia de 13 a 12 diputados podrían truncar. Y eso, sin contar sus desavenencias. Por lo de pronto, parece que el PSOE en Porriño, seguirá su camino en solitario.


Por otra parte, la derecha sigue enzarzada en una batalla si cuartel por liderar el nuevo PP. A las desavenencias entre PP, CxP e IdeP, se ha unido en las últimas semanas, la vuelta a escena del ex-alcalde Jose Manuel Barros, que parece volver con la intención de "reorientar" la labor del PP de Manuel Carrera, quien ha cargado contra el ex-alcalde para exigirle lealtad al nuevo proyecto. Batalla que ha dejado ya en el camino su primera víctima: el hasta hace pocos días secretario general del PP de Porriño, Jose Manuel Barros "Chiño", que ha decidido abandonar su labor política probablemente por desavenencias con Manuel Carrera. Así las cosas, tendremos que esperar acontecimientos que vayan aclarando el mapa en la derecha, mientras IdeP aguarda su oportunidad y Ciudadanos por Porriño, que ha impuesto la ley del silencio desde la frustrada moción de confianza de 2008, suponemos que para jugar sus cartas desde el anonimato.


Los casos de IdeP y CxP son bien distintos. Agotados en las últimas elecciones que hicieron retroceder a IdeP de 5 a 2 concejales, parece que los independientes de Gonzalo Ordóñez se inclinan mas a integrarse en el PP que a continuar su andanza política. En cambio CxP se muestra como un interrogante: ¿Seguirá Nelson Santos su andadura a la vista de las escasas simpatías que genera su partido a PP e IdeP? Ciudadanos ha basculado entre la ferrea oposición al BNG, y su extraña actitud en la moción de confianza, donde en escasos días propuesieron y retiraron un candidato a la Alcaldía que les deparó no pocas críticas entre su electorado y el de el resto de partidos de la derecha.


Descartada la moción de censura ante la incapacidad de PP, CxP e IdeP de llegar a un acuerdo, y la incontestable actutud, lógica por otra parte, del PSOE de ser respetuoso con los resultados electorales y no entrar en el juego suicida de la moción, parece que el mapa político se mantendrá hasta las próximas elecciones


La derecha desde luego, parece haber entrado en una guerra civil con difícil solución dadas las demandas de los tres partidos que la integran.


En cuanto al BNG, ha sabido gestionar inteligentemente los tiempos y la gestion, demostrando valentía política al autoimponerse una moción de confianza que superaron con exito y verse favorecidas por las obras del Plan de Inversuión Municipal del Gobierno Zapatero, que les ha dado el oxígeno presupuestario necesario para poder ejercer con cierta normalidad su gestión política en el Concello. Sabedores de la soledad de los socialistas y de la profunda división de la derecha, parecen situarse como el caballo ganador de las próximas elecciones municipales.


Pero en cuanto a la labor de la Corporación, debemos ser claramente críticos: los partidos, que representan a la sociedad civil. han sido claramente incapaces de llegar a acuerdos en calve municipal: las grandes infraestructuras, la renovación del PXOM, las obras de saneamiento, la deuda de las canteras, etc... son temas que siguen sin resolverse por la acción política de un gobierno que no ha querido sentarse a negociar y por una oposición a ratos execisva en menudencias, y a ratos pasiva cuando había que denunciar grandes errores.


Ya en clave política, las elecciones del 2011 presentan varios interrogantes: ¿ qué pasará entre BNG y PSOE? Volverán los socialistas a otorgar si se lo demanda y necesita el BNG, un alcalde nacionalista, tras la ruptura de su relación? Y por otro lado, ¿ Llegará el PP a unificar a la derecha o volveremos a presenciar una camapaña multipartidista que siga fragmentando la corporación y su acción política? ¿Seguirán IdeP y CxP presentándose?


Nos queda año yu medio por delante, hacia unas elecciones que se preveen como unas de las más disputadas de la historia de Porriño. ¿Darán los partidos un paso adelante por el bien común y dejarán de lado el interés exclusivamente electoralista?

Novo nome, mellor enfoque, mesmo espíritu.

Hola a todos. Os que damos vida a este blog quixemos dar un paso máis na finura do mesmo como vehículo de información. Aínda que o peso primordial da nosa liña editorial, máis a opinión sobre temas de actualidade que consideramos do noso interese seguirán polo mesmo camiño iniciado a finais do ano 2006.

Pero temos unha teima: ir cara un modelo máis periódístico que idelóxico. Por iso este cambio de nome (a dirección web e o correo manteñen o "progrelo") e, no futuro, unha nova forma de encarar esa actualidade, con máis tempo para o análise e para a información. Pero non vos confiedes..., a lingua non se nos cortará na vida.

A Xunta de Galicia acaba de redactar un anteproxecto de "lei do auga", co obxetivo de reorientar o tema hidrográfico na nosa comunidade. Por unha banda, a xestión das depuradoras de augas residuais, hoxe en día competencia dos concellos, pasará á administración autonómica; se así o consideran os concellos en cuestión. Por outro lado, a tarifa fixa do canon municipal desaparece para imprantar unha nova de tipo progresivo, na que pague máis o fogar que consuma máis metros cúbicos de auga.

As consecuencias que pode ter esta lei na nosa comarca son evidentes. A depuradora de Guillarei leva tres anos esperando para entrar en funcionamento, os concellos e a Xunta non se poñen dacordo nos termos de financiación e deseño do consorcio que debería xestionar a infraestructura. A convocatoria dun concurso público, coma salvavidas namentres as partes non se poñan dacordo, podería ser definitivo se os concellos afectados polas concas do Río Louro e do Río Caselas finalmente acceden a cesión da xestión da depuradora á Xunta.

Fixemos unha enquisa sobre este tema a través do noso enderezo en facebook, unha experiencia alternativa que esperemos anime á xente a opinar sobre un tema importante para todos.

Carrera : Un rodador ou tan só un gregario

No Génova porriñés hai luz acesa ata ben entrada a noite, por entre os vidros pódense adiviñar siluetas de un par de homes, as hombreiras delatan o traxe seguramente impoluto. Co paso do tempo un deles acaba afrouxando o no da gravata e collendo aire mentras se apoia na mesa dirixíndose a outra sombra... Non sabemos si foi exactamente así, pero a bo seguro que hai moitas conversas, chamadas e reunións entre posibles candidatos, dirixentes alopécicos provinciais e a bo seguro que algunha chamada dende esferas autonómicas haberá tamén.


O caso, é que hai poucos días un xornalista dun coñecido diario da zona publicou unha posible volta do ex-alcalde Barros a tomar as rendas do PP local se facía falta, quitándolle asi moitos enteiros o actual xefe de filas, Manuel Carrera. O ex-ciclista parece xa canso de que non lle fagan moito caso e teña a certeira sensación de que o queiran quitar do medio para poñer a un candidato con un perfil de máis alta montaña, deixando o pobre Manuel de gregario durante esta transición local. 


¿E qué diría neste caso Don Manuel?

Neste conflito de intereses hai moitos nomes propios, ademais do alcalde da mel e o das dúas rodas, temos o avogado e díscolo Ordoñez, e o banqueiro máis influinte de Porriño e comarca Nelson Santos, pero claro, os fíos manéxanse alomenos dende a deputación, onde o bo amigo da alcaldesa de facto de Mos quere meter man, non sabemos se na mesma liña que dende Santiago ou ten as súas propias preferencias, seguro que xa a súa experiencia propiciando mocións de censura ó longo da xeografía pontevedresa será unha boa guía. Temos culebrón por diante, pero xa comeza a soar o nome de Barros Jr. como posible relevo para perpetuar a saga... ou creía Ordoñez que ía ser o único. Non oh!

Cómodamente dende o coche, o director de equipo conversa con Carrera polo pinganillo, "Manuel! tira por Barros Jr. ata á cima, alí xa che dará o relevo, a túa etapa xa está terminada".


Os concellos e a crise

Tódalas miradas nos últimos meses cando se fala da crise se orientan cara a Moncloa de xeito automático, falando de grandísimas cifras que a case ninguén lle entran na cachola ou nen sequera na súa calculadora da mesa da saliña. Case todos sabemos cántos parados hai hoxe en día, tanto en porcentaxe coma en termos absolutos. Obviamente son cifras que afectan ou engloban á realidade dos máis de 46 millóns de españois, e polo tanto a sua dimensión escápanse un pouco do cidadán de a pe. Pero se baixamos un par de escalóns e falamos dos Concellos, ¿qué é o que temos?


Os que sigan un pouco de perto a actualidade do seu consistorio, coñecerá a bo seguro que moi probablemente as contas do mesmo están cheas de números vermellos, orzamentos fora da mais mínima coherencia, algúns casos de corrupción, transfuguismo tras algúns intereses, ou cando menos un bo escurantismo na xestión municipal, e ollo que non quero concretar, todo o contrario... xeralizar.


Ata hai un ano casi calquera podería ser un alcalde magnífico, ingresando sumas inxentes por impostos sobre a construcción aproveitando o auxe do ladrillo e vivindo moi por enriba das súas posibilidades, unha actitude moito máis común do que a xente quere recoñecer (remítome os índices de aforro familiar publicados por diferentes organismos en anos pasados). E esa actitude propiciou en boa medida a actual conxunción de minicrises familiares, empresariais e dalgunhas administracións que tamén lastran os datos macro.

Coma as empresas son privadas na sua meirande parte e as familias teñen a súa liberdade de xestión referireime ó caso da administración, coa que hai que ter unha actitude moito máis esixente cos nosos politicos máis próximos, é xa non digo agora que todo o mundo parece que desenrolou unha sensibilidade moi especial cara a estes temas económicos, refírome de forma permanente, sen atender a siglas ou cores. Quizáis ademáis do Consello de Contas ao que os concellos lle remiten a informacion económico-financeira tamén deberian existir periódicamente auditorías por parte de entidades independentes que fiscalicen as contas consistoriais, e iso para mín, con tódolos respetos, é moito máis prioritario que ter un técnico en normalización liguística.

¿Suben los impuestos? Bueno, tranquilos todos.

Suele hacerse mucha demagogia con esto de los impuestos, vamos, mucha palabra fácil. Por ejemplo, durante los ocho años en el gobierno del conservador Aznar hubo subidas de la presión fiscal, más allá de los topicazos y de los discursos cara al gran público. Claro, parece lógico que en un contexto de crecimiento como aquel, pues crezca el nivel de impuestos recaudados sobre el total del PIB; porque se daban las circunstancias que permiten estas cosas.

Ahora no vivimos momentos en los que se permita tales menesteres. Aún así creo que se confunden cuestiones tecnicas con otras de índole ideológica. Parece evidente que un gobierno socialista prefiera subir los impuestos para sostener las prestaciones sociales. Y si esto afecta a las rentas más altas, es de esperar que el consumo apenas se vea afectado por tal cambio, debido a la menor sensibilidad del mismo cuando se suben los impuestos a la rentas más altas. Es en este caso, y solo en este caso, una medida coherente con un momento de crisis y desempleo.

Pero otra cosa muy diferente es que si vivieramos con un gobierno de otra índole, se tomarían otro tipo de medidas no por ser más correctas para abordar los tiempos que corren, sinó por deberse a otras prioridades u otros puntos de vista. Seguramente una postura más liberal optaría por un recorte en el gasto público antes que por una sobrecarga fiscal hacia sectores de la sociedad con capacidad de ahorro y, por tanto de inversión. Pero repito, esto no quiere decir que Zapatero y su gobierno lo estén haciendo mal, sinó que lo están haciendo conforme a sus prioridades y su punto de vista, el más votado en estos momentos.

Irlanda y el futuro de la Unión Europea.

Otra vez Irlanda, y su enésimo referendum sobre el Tratado X. Tenemos la unión aduanera, la unión monetaria, los que aceptan el tratado Y más los que llegan hasta los preceptos del tratado Z. Vamos a ver, el espíritu de la unión se supone que se haya en Roma (1957) y en Maastrich (1992). A partir de ahí, todo lo demás no debe de existir sinó para reforzar esos valores de cohesión, en lugar de formar un puzle a gusto de los miopes intereses de cada cual.

Ya estoy un tanto cansado de los países euroescépticos y de los partidos euroescépticos. Creo que la Unión Europea ha alcanzado cierta madurez en determinados aspectos como para no tener que meter a presión a todo el mundo con tal de poder reafirmar su existencia. Quien quiera estar bien y quien no, pues bien igualmente. ¿Que nos quedamos cuatro países latinos y cuatro centroeuropeos? Pues mejor y más fácil, el resto se lo pierde.

Abren los centros electorales en Irlanda para votar el Tratado de Lisboa