Felices Festas!

Dende a redacción de A Tribuna da Louriña queremos desexarvos unhas felices festas de nadal e un próspero ano 2010 a todos.




Da Coruña a Vigo en dúas horas.

Aínda que pareza que os nosos políticos non queren tal cousa, vanse abrindo pouco a pouco novos tramos do novo eixo atlántico de alta velocidade. Os actuais trens poden ir máis rápido e os tempos de viaxe se van acurtando en espera de dar o salto coas máquinas AVE.

Cando un analiza todo o que se di acerca da necesidade de desconxestionar a AP9 non pode parar de sorprenderse ante a pouca importancia que se lle está a dar a este medio de transporte tan potente. Claro que para ser competitivo verbo da autoestrada non chega con ser tan ou máis rápido, incluso sendo menos rápido pódese ter un servicio atractivo.

Os factores a ter en conta ademáis do tempo de viaxe son: o prezo, a frecuencia de servizos e a intermodalidade. Ainda que o actual servizo Vigo-Santiago-Coruña poida ser o único realmente competitivo de Galicia por tempo de viaxe e por frecuencias horarias, resulta agravante a pouca capacidade seductiva polo alto prezo do billete sinxelo, os bonos desconto de chiste e a nula intermodalidade tren-bus-avión.

Se un individuo paga dez Euros (rexional de sempre), once Euros (pola nova tarifa que se inventou RENFE ó incorporar coches máis modernos pero que fan o mesmo servizo rexional que os vellos retirados) ou trece Euros (tarifa do "directo" R-598) por unha viaxe entre Vigo e Coruña e lle compensa; isto é porque existe unha peaxe na estrada. E aínda así, non chega a captar o suficiente número de usuarios que nos faga pensar que é un medio de transporte realmente alternativo á autestrada.

Outro factor que explica esa diferencia entre o número de xente que se move de norte a sur nun medio de transporte ou noutro é a nula intermodalidade. Se ti queres coller un voo en calqueira das tres cidades, non tes un servizo específico para tal cuestión incluido no billete. Ollo o dato: O aeroporto dunha cidade que todos coñecemos do norte de Portugal vai a ter acceso á plataforma ferroviaria de alta velocidade. E nos non sabemos nin por onde vai ir o chollo.

Por iso que en troques de estar a pensar como podemos rachar máis monte para facer outra autovía paralela, deberíamos razonar un pouco sobre a potencialidade dun medio que está infrautilizado na nosa terra. E de paso cambiar un pouco de mentalidade.

Os "Frikis": A dereita porriñesa e a moción de censura


Se imos á wikipedia podemos atopar unha definición do termo "friki" que podería ser ben empregado ó referirse á dereita porriñesa á vista da súa actuación na actual lexislatura municipal.


Friki o friqui (do inglés freak, extrano, extravagante, estrafalario, fanático), é un termo coloquial, pexorativo nalgúns casos, usado para referirse ó individuo de apariencia ou comportamento inusual, que se amosa interesado ou obsesionado nun tema específico do que se considera fanático.


Deste modo, falamos ben cando dicimos que a dereita porriñesa leva 6 anos facendo o "friki" na Corporación Municipal. N0 2003, cando o PP perde o goberno local, que pasa a mans do BNG e do PSdeG, comeza unha época de frikismo entre PP e IdeP sobre a moción de censura que non chegou a consolidar. Pero a fragmentación da dereita en tres partidos, tras as municipais do 2007, acentuou este frikismo cos moitos anuncios de negociacións inconclusas que remataron coa devacle da dereita na moción de confianza de 2008, e neste novo intento de censurar ó goberno local.


Se xa un ten que rebuscar na historiografía política para atopar casos nos que un goberno sobreviva a unha moción de confianza (ou de kamikaze, como se a soe chamar), quedar de novo "esparramados" na mesma lexislatura non é só difícil, senon digno dunha novela do Marqués de Sade.


O que sí lle otorgamos valía é ó partido de Nelson Santos. Non só conseguiu poñer a Rafael Louzán e a Manuel Carrera ós seus pes, o primeiro tirandose á piscina fai semana e media anunciando a moción antes de fin de ano, e ó segundo, facendolle renegar da súa condición de segundo partido, senon que agora parece que os volverá a deixar humillados ó non apoiar este novo intento de moción.


Pero a peor parte a leva Gonzalo Ordóñez, quen trocou o seu posicionamento para ofrecer o seu apoio ó seu archienemigo Santos, dando a entender que o apoiaría para a alcaldía se o PP llo pedise.


Os rumores que nos chegan falan de que Santos se negaría a encabezar a moción ó esixir a Louzán , ademáis de a Alcaldía e as áreas principais do goberno, que este o confirmase xa como candidato en 2011, e a facer el exclusivamente a candidatura, na que non participarían nin Carrera nin Ordóñez, algo que superaría a paciencia de estes últimos.


Ordóñez e Carrera quedan así totalmente desautorizados para liderar a dereita, mentres todo o mundo se pregunta a qué xoga Nelson Santos con estas manobras de distracción, mentres o electorado da dereita bota fume polo espectáculo bochornoso que están a dar, para gran satisfacción de BNG e en menor medida, PSdeG, que manteñen as súas opcións de futuro, seguramente reforzadas por parte do electorado de PP, CxP e IdeP, indignado por estes cambalaches políticos.


E cal será o resultado. En 2011 parece claro que nin Carrera nin Ordóñez estarán na parrilla de saida, pero dende a nosa humilde opinión, si Santos, probablemente incluso encabezando o PP. Louzán terá que arrodillarse ante Santos porque sabe que necesita os seus votos para poder gobernar, ou cando menos, sacar un concelleiro máis que o BNG para se non existe pacto, en segunda volta, ter o goberno en minoría.


En todo caso está por ver que o electorado de CxP sepa entender estes movementos, pois existe moita inquedanza e certo cabreo entre os electores de Santos que non entenden estas xogadas.


O dito, friki o PP por anunciar unha moción sen tela pechada e por humillarse sendo segunda forza. Friki IdeP por apoiar ós que lles traizoaron en 2007 logo de dicir que non o farían. E friki CxP por xogar á "Yenka" catro anos gañandose máis inimigos que amigos sen coñecer a rentabilidade destas operacións no que teñen de reforzo para PSdeG e BNG que se achegan á maioría absoluta na corporación, rematando con anos de dominio da dereita que sempre se gabou de ter maior apoio social.


Visto o visto, non nos extrañaría o que pode pensar o ex-alcalde Barros en Mosende desta desfeita....."A ver carallo!, deixeivos un imperio e ajora andades a tiros. Menuda panda de frikis"

As mocións de censura dende outro punto de vista.

No fondo de todo sempre están as malditas deputacións, triste pero certo. Parece que nin tan sequera os residentes do Porriño teremos o dereito de esixir que se cociñe a puñetera moción nos fogóns do propio concello.

As deputacións funcionan dun xeito predemocrático. Así temos un montón de cargos que bailan en función do que aconteza nos diferentes concellos da provincia, namentres que, se un partido é moi forte nesa provincia, existirá un eterno cazique que decide quen e cando; e que non rinde conta de ningún electorado porque a súa posición depende da fortaleza do partido na provincia a través dos comicios locais.

A finalidade das deputacións era outra. Financiadas na meirande parte polo presuposto do estado e noutra parte pola recadación que fan os concellos coa popularmente chamada "contribución urbana" (impuesto sobre los bienes inmuebles, IBI), as deputacións crearonse para correxir certos desequilibrios entre os concellos máis potentes e os máis débiles.

Un cementerio de dinosaurios ó mesmo tempo que un campo de carroña para os xoves e prometedores boitres de cada momento, eso é o que son. Que non conseguiches o bastón de mando, non pasa nada, teño un posto aquí para que vaias dando guerra namentres no chega o teu momento; diríalle Louzán a Nidia. Que hai que facer unha moción de censura no Porriño, non pasa nada, dille a Gonzalo que lle temos un postiño co que lucirse diante da súa xente, a ver se desta vez traga..., etc.

E polo medio o que perde é o cidadán, xa que para facer o mesmo ou peor servicio estás a pagar dous salarios. Por suposto que na nosa provincia teremos ducias de casos relacionados co PP porque ese é o partido que controla a deputación, pero se nos fixasemos en canqueira deputación andaluza poderíamos ver os mesmos comportamentos no seno do PSOE. E un mal endémico e caro.

O caso é que este organismo tan arcaico non resolve os problemas dos concellos pequenos, nen os dos grandes. Senón que sirven para arranxarlle o tema a máis dalgún alcalde amigo ou entorpecerlle a labor ó que no o é. Namentres, as Nidias de turno esperan o momento de darlle o relevo os señores Gonzalitos. Con perdón.

Enésimo ruxe ruxe de moción no Porriño

A verdade é que xa perdemos a conta dos rumores de moción por parte do triunvirato dereitista (PP, CxP e IdP)... pero desta vez xa recopilamos unha serie de enlaces a novas que apuntan a un troco de goberno municipal no Porriño.

A plataforma veciñal creada no Porriño a raiz do accidente no paso a nivel que protagonizou a actualidade local nas últimas semanas acaba de encontar un aliado estratéxico, segundo se informa no Faro de Vigo.

Trátase da agrupación Defende Mos, nacida co obxetivo de presionar ás autoridades competentes no tema da nova autovía Porriño-Vigo e da saída sur do AVE. As accións desta plataforma foron especialmente coñecidas polos cortes de tráfico na actual autovía.

A problemática derivada da construcción dunha nova autovía, da saída sur do AVE e da variante ó paso a nivel no Porriño terán agora cabida dende unha perspectiva conxunta entre xente dos dous concellos.

Siga a serie: "2003, 2007...."

Fala hoxe o BNG na prensa da comarca, concretamente no Faro de Vigo, do que lamentamos non poder ofrecervos unha ligazón á nova xa que non aparece na edición dixital.

Permitireime tan só reproducir o comezo que desautoriza o resto da nota de prensa :

"El BNG de Porriño  pidió ayer diligencia al Ministerio de Fomento para eliminar el paso a nivel de la localidad y afirma que nunca se elaboró una propuesta seria.”

Coido que esta é unha das maiores faltas á verdade que teño visto nos últimos tempos na vida política municipal, pois non se pode entender tal afirmación dende calquer óptica que lle queiramos poñer.

¿Que queren decir con unha proposta seria?

Quizáis os máis de 1800 folios entre memorias, orzamentos, declaracións de impacto ambientais e 203 planos non sexan suficientes para que o grupo de Raúl Francés os denomine proposta seria. Ou acaso a súa publicación no BOE non saiu con todo o rigor que agardaban os nacionalistas locais (quizais mudando o tipo de letra, ou a cor… prestaríalles máis, quén sabe).

Se non fose algo serio tampouco creo que merecese ser digno de protagonizar plenos, resolucións, debates e acusacións nos medios… nin sequera merecería que o propio alcalde lle enviase unha misiva a por entón Ministra de Fomento, Magdalena Álvarez ¿non?. Ou mesmo tampouco lembran un informe técnico asinado polo entonces técnico Alberto Alcalde apoiando a Alternativa 1 como a proposta máis favorable para O Porriño.

Cando se presentou esa última proposta (o PP de Barros xa xestionara outra no pasado que non fructificou) pouco durou viva no pleno, axiña se defenestrou, botouse abaixo con demagoxias absurdas nun pleno de maio de 2007. Con argumentos tan consolidados coma Iso non vale, necesitamos tempo para saber o que queremos… pero iso non…. ¿Non levamos máis de 20 anos loitando por quitar o paso a nivel? ¿Cales  son as outras propostas? Case ninguén dixo nada ata o de hoxe, hai quen cala por simple coherencia, e quen fala coma si moitos de nos fósemos parvos ou tivésemos memoria de peixe. Si xa tanta preocupación había no 2003, voltamos a botar abaixo propostas no 2007.. será que non hai tanta presa...

resposta : "2003, 2007 ..... 2011"

Cuestión de integración, señores do Club Financiero de Vigo.

Escribo este articulo a propósito dun comentario feito na entrada que precede a esta mesma, comentario no que se apunta a posibilidade, segundo o seu autor, moito máis oportuna de unir Mos con Porriño en troques dunha absorción de Vigo.

Esa absorción plantexada ten un interés específico: coma levan anos intentando que a cidade chegue os trescentos mil censados, cifra clave para recibir maiores recursos do estado, absorver Mos levaríanos a conseguir tal obxetivo pola vía rápida.

Os 20 mil censados tamén son unha cifra clave para recibir maiores suvbencións do estado, polo tanto unha fusión entre Mos e o Porriño nos levaría a que os recursos fiscais recibidos fosen maiores que a suma dos dous concellos por separado. E do que estaremos todos seguros é que esa maior financiación sería mellor aproveitada para Mos que a pretendida polos señores de Vigo.

Unha progresiva unión entre os concellos de O Porriño e Mos (a cal podería comenzar cunha mancomunidade para logo ires cara unha verdadeira integración administrativa) resultaría nun concello de 35 mil habitantes, cunha extensión similar ó termo municipal de Ponteareas. Un novo concello cunha dinámica económica e social que hoxe en día xa é unha realidade (cantas familias teñen xente no Porriño e Mos a partes iguais ou cantos residentes do Porriño traballan en Mos ou viceversa).

Esa dinámica sempre foi propiciada por un espazo xeográfico moi concreto que ten ó casco urbán precisamente no centro do hipotético, chamémoslle, Concello da Louriña. Aviso para recelosos mosenses: Iso non implicaría que Dornelas deixase de seguir sendo Dornelas, Tameiga deixase de seguir sendo Tameiga, ou que o Pazo de Mos deixase de estar en Mos para trasladar as súas pedras, por exemplo, á parroquia de Budiño.

En cambio, o propio pazo tería 18 mil propietarios maís. Namentres, o Faro de Budiño ou o polígono das Gándaras e maís o espazo natural a carón do mesmo, estarían a gañar 15 mil propietarios máis. Moitos dos problemas urbanísticos do Porriño e Mos van realmente collidos da man os uns cos outros (autovías, paso a nivel, LAV, solo industrial), e as políticas de emprego ou de promoción empresarial se poderían afrontar dun xeito conxunto. Estes e máis outros frentes pasarían a ter 35 mil implicados e isto sempre nos levaría a un resultado moito máis beneficioso para todos.

Estes dias foi presentada pola Confederacion de Empresarios unha proposta de fusion municipal na zona metropolitana de Vigo. O estudio contempla a fusion dos tres concellos do Val Miñor (Baiona, Nigran e Gondomar), o mesmo proceso para Redondela, Pazos de Borben e Soutomaior; e unha polemica integracion do concello de Mos no termo municipal de Vigo.

As fusions entre concellos non son cousa nova en Galicia. Existen experiencias en zonas rurais de Ourense, cunha demografia debil e unha dispersion xeografica elevada, caso diferente do que acontece no sur da cidade olivica.

En declaracions o Faro de Vigo a rexedora de Mos, Nidia Arevalo, quixo deixar ben claro que o concello ten un tamaño poboacional e un dinamismo economico mais que suficientes para pervivir por si mesmo. Ademais tildou os promotores do estudio coma descoñecedores da realidade social e cultural do concello da parte alta da Louriña. Outros alcaldes quixeron remarcar a verdadeira necesidade de impulsar proxectos mancomunados coma o area metropolitana.


Factores a favor e na contra.
As razons que xogan a favor dun proceso de integracion son duas: a) A relacion directa entre tamaño poboacional do concello e participacion no presuposto do estado. b) A reduccion de custes que supon simpificar duas administracions nunha soa.

En contra do fusionismo temos efecto perverso de alonxar os mesmos verbo do cidadan, pois a cercania e unha das caracteristicas que define a utilidade das corporacions locais. O optimo, polo tanto, seria encontrar un equilibrio que nos levase a un tamaño eficiente para cada concello.

Ante diversas declaracións nos medios, e certos comentarios na nosa páxina, quero aproveitar para facer referencia a un acertado artigo da historia recente que apareceu hoxe no Faro de Vigo. 

Atropelo mortal no paso a nivel

El señor Blanco, digno sucesor de Álvarez y de Cascos, permite otro retraso en el AVE portugués.

A estas alturas ya deberíamos estar viajando desde A Coruña a Porto en tren de alta velocidad y, al menos, deberíamos tener en toda la franja que une Galicia con el norte de Portugal la vieja red especializada en tráficos de mercancías. Sin embargo, esfumado el compromiso para este año, para el año próximo y para el año 2013; aparece ante todos un nuevo compromiso: 2015. Una sola cifra que evita plazos ciertos acerca de las diferentes estapas administrativas y técnicas en el proceso de cohstrucción de la línea.

Es grave la incompetencia que se viene mostrando desde el estado a la hora de planificar y hacer efectivas las infraestructuras. Trazados revisados, nuevos estudios informativos y declaraciones de impacto ambiental "adaptadas", subvenciones europeas a punto de perderse, trazados revisados, expropiaciones anuladas, ingentes catidades de dinero malgastadas en papel y, por supuesto, tiempo y más tiempo perdido.

Desde este blog podremos estar equivocados, pero una cosa está clara: nos da igual el azul, el rojo o el magenta; el caso es estar al quite de lo que sucede. Es intolerable que un representante del gobierno responsabilice a la oposición de los ayuntamientos. ¿Pero que país es este? El trazado de un tren de alta velocidad es el trazado técnicamente más exigente que hay y si decidimos llevar adelante un proyecto se han de proponer y estudiar las alternativas en función de criterios apartados del proceso político.


Hubo duras críticas al estado portugués por su reticencia a llevar a cabo este proyecto de la alta velocidad ferroviaria. Al menos una cosa estaba clara, el grado de competencia mostrado era mayor y cuando se tomaba una decisión concreta se seguía con el proceso de una forma naturalmente lineal. Ya publicamos en su momento como los dos trazados alternativos por tierras lusas ya gozan de un margen de afección en donde no se puede construir nada nuevo, por poner un ejemplo.

Digo que esa mejor competencia estaba clara porque parece que el señor ministro acaba de pegarle el virus a su homólogo portugués. Ahora resulta que los vecinos ya no quieren un trazado mixto sinó que quieren especializar la vieja red en mercancías, tal y como se apunta al comienzo de este artículo. La consecuencia de esto será una "españolada más" con nuevos estudios financieros, técnicos y de rentabilidad. Al menos nuestros vecinos hacen públicos estos documentos en una página web concreta, al contrario de lo que sucede con el oscurantismo de nuestras administraciones.


Mejora del actual servicio
Yo no se si en el 2015 tendremos la puñetera línea de AV. Lo que si se, viendo la tardanza de las cosas, es que podrían ir haciendo algo por mejorar el actual servicio a Portugal, muy deficitario. Actuando sobre los tramos más vetustos del norte portugués e incorporando trenes más veloces y modernos, con mayores frecuencias de viaje y precios más competitivos. Así tendríamos un consuelo durante tres, cinco o diez años...

O negocio da música

Xa o dicía o ministro de propaganda da Alemaña nazi, Goebbels, aquilo de que unha mentira repetida mil veces convírtese nunha gran verdade. Tomaron boa nota na sede da SGAE deste lema, e dende hai xa bastantes anos, coincidindo co auxe da red de redes, levan reiterando as consecuencias que a descarga ilegal de música provoca nos artistas, isto é, inmensas perdas económicas. Pois ben, nada mais lonxe da realidade, o único que prentenden con esta falaz afirmación é soster unha industria que se alimenta coma un carracho do sangue dos propios músicos.


Dicir que todo álbum de música descargado é un menos que se vende é a base coa que se quere criminalizar a boa parte da sociedade, cando realmente ós que nos gusta a música,  acabamos mercando o propio compacto cando o prezo é máis acorde á realidade, e non pagando incluso o triple polo mesmo producto. Moi boa parte desas descargas por certo nunca se chegaría a mercar se houbese que pagar o que se ven pedindo por un producto cuio artista apenas recibe un 10% do total.

Un vulgar panfleto periodístico coma The Times –léxase con sorna– publicaba na súa edición dixital semanas atrás un interesante estudo económico dos últimos 5 anos da industria discográfica. Nel amósanse a evolución dos 3 pilares básicos de ingresos da industria musical.
  • Venta de música gravada.
  • Música en vivo (concertos).
  • Recadación monetaria a partir dos dereitos de uso da música reproducida en áreas públicas.

Estas categorías divídense no gráfico (click para ampliar) na parte que ingresa a industria discográfica e a do artista.






Namentres a xente merca menos discos (o cal sona excesivamente lóxico, cada día menos persoas vense interesadas por modelos de venta e formatos físicos caducos) as afluencias ós concertos medran, chegando ó punto que en 2010 o total do recaudado en eventos puede ser maior do ingresado por ventas de discos. E considerando que a mayoría dos ingresos dos conciertos van directamente ó artista, podemos concluir que a música de ningún xeito está en perigo.

Sinxelamente a moitos multimillonarios das discográficas non lles interesa mudar o modelo establecido e susténtanse en organizacións como a SGAE, que se adica a cobrar dereitos de autor polo uso de cancións para animar alguna verbena nalgún remoto pobo, impide a difusión da cultura por medio de querelas contra representacións de ilustres obras teatrais por compañías amateur…etc etc a chupar do bote a outro lado!.