¿Por qué Feijoo ha mejorado su mayoría en Galicia?

DENDE O SEIXO, por louriÑa on

El Partido Popular ha logrado aumentar su mayoría absoluta en Galicia y lo ha conseguido con menos votos que en los últimos comicios, tanto en número como en porcentaje. ¿Como es posible? La respuesta la tenemos en la famosa regla d´hont. Este método representa una forma de asignar escaños a las diferentes alternativas de una forma proporcional pero ponderada hacia la lista más votada, es por ello que se dice que favorece el bipartidismo en caso de que exista una segunda fuerza muy destacada.

Así pues, en ausencia de una segunda alternativa potente para estas elecciones gallegas 2012 - debido al descalabro del PSOE - y teniendo en cuenta la mayor división de los votos partidarios de un cambio, el resultado de aplicar la regla d´hont en cada una de las cuatro provincias gallegas le confiere a la lista encabezada por Núñez Feijoo un resultado inmerecido si atendemos a la estricta proporción de votos.

Dicho de otro modo, a pesar de la caída del Partido Popular, el descalabro del PSOE fue tal que el citado efecto de ponderación de la regla d´hont ha sido más importante en el reparto de escaños que los votos de AGE y BNG.

La regla d´hont es un buen sistema si lo que se pretende es dar estabilidad a los gobiernos, además resulta un método muy proporcional, pero puede comportarse - a mi juicio - de forma muy injusta en ocasiones como esta y pervertir así el espíritu de que se vea reflejada en su justa medida el voto expreso del pueblo, el cual en Galicia resulta mayoritariamente opuesto al gobierno de Núñez Feijoo y por más que el reparto de escaños nos haga pensar lo contrario.

Eleccións galegas 2012 - Resultados

elecciones gallegas 2012
Gráfico 1* (click para agrandar)

O PP volveu gañar unhas eleccións en Galicia e o fixo ampliando a maioría absoluta obtida hai catro anos, demostrando a súa robustez no país. A candidatura de Alberto Núñez Feijoo acadou o 45,72% dos votos, cunha participación que ascendeu ó 63,80% do censo; un dato similar ó de 2009 e iso que ás cinco da tarde a mesma estaba sendo moito menor.

A coalición galeguista de ANOVA, Izquierda Unida e máis EQUO; liderada por X. M. Beiras baixo o nome de Alternativa Galega de Esquerdas (AGE), foi a outra gañadora nestas eleccións galegas 2012 ó entrar no parlamento con 9 escanos. Pola súa banda o BNG pasa de 12 a 7 representantes e o PSOE de 25 a 18.

Ningunha outra formación se achegou ó 5% dos votos requeridos para poderes entrar na cámara, UPyD quedou por debaixo do 2%.


En votos, os partidos tradicionais - PP, PSOE e BNG - baixan o seu apoio. O Partido Popular incrementa a súa representación de 39 a 41 escanos, e isto a pesares de obter menos votos, tanto en número coma en porcentaxe.

Resultados na Louriña

elecciones gallegas 2012
Gráfico 2* (click para agrandar)

Na nosa comarca o PP replica a victoria alcanzada no global de Galicia. Pero no Porriño o triunfo da formación conservadora foi aplastante, namentres que en Mos obtivo unha destacable maioría relativa. Un patrón que se repite comicio tras comicio, pois en Mos o resultado sempre foi máis escorado á esquerda.

elecciones gallegas 2012
Gráfico 3* (click para agrandar)


*Os gráficos pertencen ó diario El País, a través do seu widget para compartir públicamente.

POR LOURANVAL

A marcha de Raúl Francés e de Quico Paz Antón do BNG do Porriño representa sen dúbida a fin dun ciclo político na esquerda porriñesa, logo dunha dilatada carreira política local que comeza nos anos 80 cando ambos militaban no socialismo porriñés e dar o salto a principios dos 90 ó daquela expansivo BNG. Pasaron máis de 20 anos e tras o período de goberno local, a retirada de Francés e de Paz Antón abren un cisma no nacionalismo local.

As recentes declaracións de Francés nas que afirmaba que marchaba a loitar dende a rúa dado que no BNG local non o deixaron seguir como independente, non fan máis que acentuar a mala relación na que remataron os antiguos aliados e agora competidores Raúl Francés e Pedro Pereira, actual responsable comarcal do BNG e antigua man dereita municipal de Francés.

Liortas que poden supoñer unha importante sangría de simpatizantes do BNG cara novas alternativas de esquerda no Porriño, como a futura forza nacionalista emerxente Mais Galiza, Esquerda Unida ou mesmo o PSOE Porriñés.

E qué está a pasar precisamente no PSOE Porriñés. Silenciosamente, a nova Voceira, Eva García de la Torre, parece estargañando prestixio local, inda que paseniñamente. A excisión no BNG pode ser a súa gran oportunidade de dar o "sorpasso" ó nacionalismo e situar ó PSOE local como unha alternativa máis estable, feito que o traballo do anterior candidato Iván Vaqueiro conseguiu tras anos de traballo na pacificación e estabilización dun PSOE que nos anos 90 estivo máis que desaparecido e que dende o 2003 gañou credibilidade inda que a longa sombra de Francés truncou o seu avance e a crise do socialismo español tirou o traste o seu importante avance do ano 2007.

Eva García, a primeira muller Voceira dun Grupo Municipal na historia do Porriño, ¿pode convertirse na alternativa a Nelson Santos? É pronto para dicilo. O PSOE necesita imperiosamente recuperar o seu peso no mundo social, cultural e asociativo porriñés. Os seus marxes de apoio electoral teñen importantes fluctuacións entre as eleccións xerais, autonómicas e locais, o cal amosan a súa falta de anclaxe social en detrimento da otra gran forza da esquerda local, o BNG. A marcha de Francés non obstante, abre unha nova vía que o PSOE pode tratar de aproveitar.

Por moito que Pedro Pereira trate de ocultalo na prensa, non ten nin o apoio social nin a mesma forza agora que cando gobernaba, e menos inda agora que Francés (un importante capital social do BNG) marchou, xunto con outros moitos simpatizantes.

Pode ser a hora do PSOE, sempre e cando asuma dunha vez a determinación de construir un proxecto maioritario para os porriñeses e pragmático na conquista de apoios sociais. Se non o fai, a crecente atomización da esquerda local pode supoñer que en 2015, ademáis do PSOE e do BNG, se colen novas forzas como Máis Galiza ou Esquerda Unida, o que faría sen dúbida máis doada a renovación da victoria de Nelson Santos,

Gran seguimiento en Vigo de las tres manifestaciones convocadas contra la reforma laboral 2012. Encabezando por un lado la CIG, por otro CCOO y UGT; y como alternativa a estas protestas centrales por la huelga general del 29 de marzo, se organizó una marcha con las siglas de CNT y CUT como más destacables.

La cabecera de la CIG, partiendo del barrio de A Doblada, hizo punto de llegada en la farola de Urzaiz. La más tempranera de CCOO y UGT, también partiendo del mismo punto, tuvo como destino la Plaza de Compostela. Ambas convocatorias reunieron, según sindicatos, a unas 200 mil personas. Las estimaciones de la policía local rebajan la cifra a las tres cuartas partes de la dada por los convocantes. Datos importantes para valorar esta jornada de huelga del 29M. De menor importancia, también fue protagonista en las calles otra manifestación contra la reforma laboral 2012 en Vigo, encabezada por CNT y CUT entre otros, que congregó algunos miles de simpatizantes en su marcha desde la Plaza de España hasta Porta do sol.


Desde la calle Príncipe en Vigo se observaba la muchedumbre que copaba toda la calle Urzaiz en la manifestación de la CIG.

Por cuestiones logísticas no hemos podido seguir todas las manifestaciones realizadas en Vigo con motivo de protesta por la reforma laboral 2012. Si estuvimos en la manifestación de la CIG. La masiva asistencia y el extraordinario comportamiento de los asistentes son los hechos más destacables de una convocatoria que se vio rodeada en todo momento de un cierto tono festivo. Nada que celebrar, por supuesto; pero el buen ambiente y la música son dignos compañeros tal y como se tercian los tiempos.

Manifestación en Vigo encabezada por UGT y CCOO descendiendo la Gran Vía. Fotografía de Oscar Vazquez para La Voz de Galicia.

Cuando se procedía a la lectura del manifiesto público en la farola de Urzaiz, se podía observar como la muchedumbre se perdía en el horizonte que marcaba el barrio de O Calvario. Quizá 100 mil asistentes, a falta de contar las demás protestas, sea una aproximación muy optimista por parte de la CIG para esta jornada de movilizaciones por la huelga 29 de marzo; pero lo cierto es que solo desde la farola de Urzaiz hasta la estación de ferrocarril de Vigo casi hay un kilómetro de distancia. Y la cola del desfile llegaba con holgura al citado lugar. Ustedes observen las imágenes y echen cuentas.

También desde Príncipe se podía ver Porta do sol con la menos numerosa convocatoria de CNT y CUT.




En total, una jornada de protestas en Vigo con una participación masiva y pacífica. Liderando la huelga general del 29 de marzo en Galicia como potencia industrial y foco laboral que siempre fue la ciudad olívica.


DENDE O SEIXO, POR LOURIÑA_ON

Como saberedes esta semán hai folga xeral en España. Convocada por mútiples sindicatos e confirmada polas principais organizacóns obreiras do país (CIG, CCOO e UGT); ven sendo a primeira convocatoria que se lle fai ó novo goberno de Mariano Rajoy. Isto tendo en conta o discreto éxito acadado das últimas dúas convocatorias, celebradas os dous anos anteriores.

Efectivamente as folgas xerais co PSOE no goberno non resultaron exitosas, nin en seguimento, nin en trascendencia política. O certo é que a reforma laboral 2011 se levou adiante e supuxo un bo preludio da reforma laboral 2012, acicate da actual convocatoria.

Algunhas voces comenzan a visualizar a manida tese de que ós sindicatos lles resulta máis doado organizar unha folga cando manda ó PP que cando manda o PSOE. Por cuestións de posicionamento ideolóxico é indubidable. Pero se analizamos os datos históricos veremos como as folgas xerais dos anos oitenta nunca foron superadas polas feitas en contra da reforma laboral (que se veu en chamar decretazo do PP) cando gobernaba J.M. Aznar.

Polo tanto deberemos reflexionar. Seguramente existan razóns de peso para pensar que esta folga non é unha reacción á maioría absoluta do PP e poida estar lexitimada incluso por un sector dos propios votantes de Mariano Rajoy. Son necesarias estas medidas? Se o son por algún motivo, responden ás necesidades máis urxentes? Non son necesarias nin polo de agora nin nunca? Estas son cuestións cun determinado alcance ideolóxico, pero tamén técnico.