Dende a redacción de A Tribuna da Louriña queremos desexarvos unhas felices festas de nadal e un próspero ano 2010 a todos.
Aínda que pareza que os nosos políticos non queren tal cousa, vanse abrindo pouco a pouco novos tramos do novo eixo atlántico de alta velocidade. Os actuais trens poden ir máis rápido e os tempos de viaxe se van acurtando en espera de dar o salto coas máquinas AVE.
Cando un analiza todo o que se di acerca da necesidade de desconxestionar a AP9 non pode parar de sorprenderse ante a pouca importancia que se lle está a dar a este medio de transporte tan potente. Claro que para ser competitivo verbo da autoestrada non chega con ser tan ou máis rápido, incluso sendo menos rápido pódese ter un servicio atractivo.
Os factores a ter en conta ademáis do tempo de viaxe son: o prezo, a frecuencia de servizos e a intermodalidade. Ainda que o actual servizo Vigo-Santiago-Coruña poida ser o único realmente competitivo de Galicia por tempo de viaxe e por frecuencias horarias, resulta agravante a pouca capacidade seductiva polo alto prezo do billete sinxelo, os bonos desconto de chiste e a nula intermodalidade tren-bus-avión.
Se un individuo paga dez Euros (rexional de sempre), once Euros (pola nova tarifa que se inventou RENFE ó incorporar coches máis modernos pero que fan o mesmo servizo rexional que os vellos retirados) ou trece Euros (tarifa do "directo" R-598) por unha viaxe entre Vigo e Coruña e lle compensa; isto é porque existe unha peaxe na estrada. E aínda así, non chega a captar o suficiente número de usuarios que nos faga pensar que é un medio de transporte realmente alternativo á autestrada.
Outro factor que explica esa diferencia entre o número de xente que se move de norte a sur nun medio de transporte ou noutro é a nula intermodalidade. Se ti queres coller un voo en calqueira das tres cidades, non tes un servizo específico para tal cuestión incluido no billete. Ollo o dato: O aeroporto dunha cidade que todos coñecemos do norte de Portugal vai a ter acceso á plataforma ferroviaria de alta velocidade. E nos non sabemos nin por onde vai ir o chollo.
Por iso que en troques de estar a pensar como podemos rachar máis monte para facer outra autovía paralela, deberíamos razonar un pouco sobre a potencialidade dun medio que está infrautilizado na nosa terra. E de paso cambiar un pouco de mentalidade.
Se imos á wikipedia podemos atopar unha definición do termo "friki" que podería ser ben empregado ó referirse á dereita porriñesa á vista da súa actuación na actual lexislatura municipal.
Friki o friqui (do inglés freak, extrano, extravagante, estrafalario, fanático), é un termo coloquial, pexorativo nalgúns casos, usado para referirse ó individuo de apariencia ou comportamento inusual, que se amosa interesado ou obsesionado nun tema específico do que se considera fanático.
Deste modo, falamos ben cando dicimos que a dereita porriñesa leva 6 anos facendo o "friki" na Corporación Municipal. N0 2003, cando o PP perde o goberno local, que pasa a mans do BNG e do PSdeG, comeza unha época de frikismo entre PP e IdeP sobre a moción de censura que non chegou a consolidar. Pero a fragmentación da dereita en tres partidos, tras as municipais do 2007, acentuou este frikismo cos moitos anuncios de negociacións inconclusas que remataron coa devacle da dereita na moción de confianza de 2008, e neste novo intento de censurar ó goberno local.
Se xa un ten que rebuscar na historiografía política para atopar casos nos que un goberno sobreviva a unha moción de confianza (ou de kamikaze, como se a soe chamar), quedar de novo "esparramados" na mesma lexislatura non é só difícil, senon digno dunha novela do Marqués de Sade.
O que sí lle otorgamos valía é ó partido de Nelson Santos. Non só conseguiu poñer a Rafael Louzán e a Manuel Carrera ós seus pes, o primeiro tirandose á piscina fai semana e media anunciando a moción antes de fin de ano, e ó segundo, facendolle renegar da súa condición de segundo partido, senon que agora parece que os volverá a deixar humillados ó non apoiar este novo intento de moción.
Pero a peor parte a leva Gonzalo Ordóñez, quen trocou o seu posicionamento para ofrecer o seu apoio ó seu archienemigo Santos, dando a entender que o apoiaría para a alcaldía se o PP llo pedise.
Os rumores que nos chegan falan de que Santos se negaría a encabezar a moción ó esixir a Louzán , ademáis de a Alcaldía e as áreas principais do goberno, que este o confirmase xa como candidato en 2011, e a facer el exclusivamente a candidatura, na que non participarían nin Carrera nin Ordóñez, algo que superaría a paciencia de estes últimos.
Ordóñez e Carrera quedan así totalmente desautorizados para liderar a dereita, mentres todo o mundo se pregunta a qué xoga Nelson Santos con estas manobras de distracción, mentres o electorado da dereita bota fume polo espectáculo bochornoso que están a dar, para gran satisfacción de BNG e en menor medida, PSdeG, que manteñen as súas opcións de futuro, seguramente reforzadas por parte do electorado de PP, CxP e IdeP, indignado por estes cambalaches políticos.
E cal será o resultado. En 2011 parece claro que nin Carrera nin Ordóñez estarán na parrilla de saida, pero dende a nosa humilde opinión, si Santos, probablemente incluso encabezando o PP. Louzán terá que arrodillarse ante Santos porque sabe que necesita os seus votos para poder gobernar, ou cando menos, sacar un concelleiro máis que o BNG para se non existe pacto, en segunda volta, ter o goberno en minoría.
En todo caso está por ver que o electorado de CxP sepa entender estes movementos, pois existe moita inquedanza e certo cabreo entre os electores de Santos que non entenden estas xogadas.
O dito, friki o PP por anunciar unha moción sen tela pechada e por humillarse sendo segunda forza. Friki IdeP por apoiar ós que lles traizoaron en 2007 logo de dicir que non o farían. E friki CxP por xogar á "Yenka" catro anos gañandose máis inimigos que amigos sen coñecer a rentabilidade destas operacións no que teñen de reforzo para PSdeG e BNG que se achegan á maioría absoluta na corporación, rematando con anos de dominio da dereita que sempre se gabou de ter maior apoio social.
Visto o visto, non nos extrañaría o que pode pensar o ex-alcalde Barros en Mosende desta desfeita....."A ver carallo!, deixeivos un imperio e ajora andades a tiros. Menuda panda de frikis"
No fondo de todo sempre están as malditas deputacións, triste pero certo. Parece que nin tan sequera os residentes do Porriño teremos o dereito de esixir que se cociñe a puñetera moción nos fogóns do propio concello.
As deputacións funcionan dun xeito predemocrático. Así temos un montón de cargos que bailan en función do que aconteza nos diferentes concellos da provincia, namentres que, se un partido é moi forte nesa provincia, existirá un eterno cazique que decide quen e cando; e que non rinde conta de ningún electorado porque a súa posición depende da fortaleza do partido na provincia a través dos comicios locais.
A finalidade das deputacións era outra. Financiadas na meirande parte polo presuposto do estado e noutra parte pola recadación que fan os concellos coa popularmente chamada "contribución urbana" (impuesto sobre los bienes inmuebles, IBI), as deputacións crearonse para correxir certos desequilibrios entre os concellos máis potentes e os máis débiles.
Un cementerio de dinosaurios ó mesmo tempo que un campo de carroña para os xoves e prometedores boitres de cada momento, eso é o que son. Que non conseguiches o bastón de mando, non pasa nada, teño un posto aquí para que vaias dando guerra namentres no chega o teu momento; diríalle Louzán a Nidia. Que hai que facer unha moción de censura no Porriño, non pasa nada, dille a Gonzalo que lle temos un postiño co que lucirse diante da súa xente, a ver se desta vez traga..., etc.
E polo medio o que perde é o cidadán, xa que para facer o mesmo ou peor servicio estás a pagar dous salarios. Por suposto que na nosa provincia teremos ducias de casos relacionados co PP porque ese é o partido que controla a deputación, pero se nos fixasemos en canqueira deputación andaluza poderíamos ver os mesmos comportamentos no seno do PSOE. E un mal endémico e caro.
O caso é que este organismo tan arcaico non resolve os problemas dos concellos pequenos, nen os dos grandes. Senón que sirven para arranxarlle o tema a máis dalgún alcalde amigo ou entorpecerlle a labor ó que no o é. Namentres, as Nidias de turno esperan o momento de darlle o relevo os señores Gonzalitos. Con perdón.
As deputacións funcionan dun xeito predemocrático. Así temos un montón de cargos que bailan en función do que aconteza nos diferentes concellos da provincia, namentres que, se un partido é moi forte nesa provincia, existirá un eterno cazique que decide quen e cando; e que non rinde conta de ningún electorado porque a súa posición depende da fortaleza do partido na provincia a través dos comicios locais.
A finalidade das deputacións era outra. Financiadas na meirande parte polo presuposto do estado e noutra parte pola recadación que fan os concellos coa popularmente chamada "contribución urbana" (impuesto sobre los bienes inmuebles, IBI), as deputacións crearonse para correxir certos desequilibrios entre os concellos máis potentes e os máis débiles.
Un cementerio de dinosaurios ó mesmo tempo que un campo de carroña para os xoves e prometedores boitres de cada momento, eso é o que son. Que non conseguiches o bastón de mando, non pasa nada, teño un posto aquí para que vaias dando guerra namentres no chega o teu momento; diríalle Louzán a Nidia. Que hai que facer unha moción de censura no Porriño, non pasa nada, dille a Gonzalo que lle temos un postiño co que lucirse diante da súa xente, a ver se desta vez traga..., etc.
E polo medio o que perde é o cidadán, xa que para facer o mesmo ou peor servicio estás a pagar dous salarios. Por suposto que na nosa provincia teremos ducias de casos relacionados co PP porque ese é o partido que controla a deputación, pero se nos fixasemos en canqueira deputación andaluza poderíamos ver os mesmos comportamentos no seno do PSOE. E un mal endémico e caro.
O caso é que este organismo tan arcaico non resolve os problemas dos concellos pequenos, nen os dos grandes. Senón que sirven para arranxarlle o tema a máis dalgún alcalde amigo ou entorpecerlle a labor ó que no o é. Namentres, as Nidias de turno esperan o momento de darlle o relevo os señores Gonzalitos. Con perdón.
A verdade é que xa perdemos a conta dos rumores de moción por parte do triunvirato dereitista (PP, CxP e IdP)... pero desta vez xa recopilamos unha serie de enlaces a novas que apuntan a un troco de goberno municipal no Porriño.
- La moción más cerca en Porriño (14/12/2009 Vigovirtual.com)
- Avanzadas as negociacións para unha posible moción de censura no Porriño (14/12/2009 A Peneira da Louriña)
- Rafael Louzán confirma a negociación do centrodereita para materializar unha moción de censura no Porriño (15/12/2009 A Peneira da Louriña)
- Louzán no descarta una moción de censura en O Porriño antes de que acabe el año (15/12/2009 La Voz de Galicia)
- O PP e os Independentes do Porriño estudan a presentación dunha moción de censura (15/12/2009 Telexornal Mediodía TVG)
- Louzán prevé a moción no Porriño antes de fin de ano (15/12/2009 A nosa terra)
- Carrera, dispuesto a aupar a Santos a la Alcaldía a cambio de un acta de diputado (16/12/2009 Faro de Vigo)
- O BNG pide a Feijóo que ‘pare a ilexítima’ moción de censura no Porriño que ‘anunciou o PP’(16/12/2009 A Peneira da Louriña)
- Vía libre a la moción de censura de independientes y PP en O Porriño (16/12/2009 Atlantico Diario)
A plataforma veciñal creada no Porriño a raiz do accidente no paso a nivel que protagonizou a actualidade local nas últimas semanas acaba de encontar un aliado estratéxico, segundo se informa no Faro de Vigo.
Trátase da agrupación Defende Mos, nacida co obxetivo de presionar ás autoridades competentes no tema da nova autovía Porriño-Vigo e da saída sur do AVE. As accións desta plataforma foron especialmente coñecidas polos cortes de tráfico na actual autovía.
A problemática derivada da construcción dunha nova autovía, da saída sur do AVE e da variante ó paso a nivel no Porriño terán agora cabida dende unha perspectiva conxunta entre xente dos dous concellos.
Fala hoxe o BNG na prensa da comarca, concretamente no Faro de Vigo, do que lamentamos non poder ofrecervos unha ligazón á nova xa que non aparece na edición dixital.
Permitireime tan só reproducir o comezo que desautoriza o resto da nota de prensa :
"El BNG de Porriño pidió ayer diligencia al Ministerio de Fomento para eliminar el paso a nivel de la localidad y afirma que nunca se elaboró una propuesta seria.”
Coido que esta é unha das maiores faltas á verdade que teño visto nos últimos tempos na vida política municipal, pois non se pode entender tal afirmación dende calquer óptica que lle queiramos poñer.
Quizáis os máis de 1800 folios entre memorias, orzamentos, declaracións de impacto ambientais e 203 planos non sexan suficientes para que o grupo de Raúl Francés os denomine proposta seria. Ou acaso a súa publicación no BOE non saiu con todo o rigor que agardaban os nacionalistas locais (quizais mudando o tipo de letra, ou a cor… prestaríalles máis, quén sabe).
Se non fose algo serio tampouco creo que merecese ser digno de protagonizar plenos, resolucións, debates e acusacións nos medios… nin sequera merecería que o propio alcalde lle enviase unha misiva a por entón Ministra de Fomento, Magdalena Álvarez ¿non?. Ou mesmo tampouco lembran un informe técnico asinado polo entonces técnico Alberto Alcalde apoiando a Alternativa 1 como a proposta máis favorable para O Porriño.
Cando se presentou esa última proposta (o PP de Barros xa xestionara outra no pasado que non fructificou) pouco durou viva no pleno, axiña se defenestrou, botouse abaixo con demagoxias absurdas nun pleno de maio de 2007. Con argumentos tan consolidados coma Iso non vale, necesitamos tempo para saber o que queremos… pero iso non…. ¿Non levamos máis de 20 anos loitando por quitar o paso a nivel? ¿Cales son as outras propostas? Case ninguén dixo nada ata o de hoxe, hai quen cala por simple coherencia, e quen fala coma si moitos de nos fósemos parvos ou tivésemos memoria de peixe. Si xa tanta preocupación había no 2003, voltamos a botar abaixo propostas no 2007.. será que non hai tanta presa...
Escribo este articulo a propósito dun comentario feito na entrada que precede a esta mesma, comentario no que se apunta a posibilidade, segundo o seu autor, moito máis oportuna de unir Mos con Porriño en troques dunha absorción de Vigo.
Esa absorción plantexada ten un interés específico: coma levan anos intentando que a cidade chegue os trescentos mil censados, cifra clave para recibir maiores recursos do estado, absorver Mos levaríanos a conseguir tal obxetivo pola vía rápida.
Os 20 mil censados tamén son unha cifra clave para recibir maiores suvbencións do estado, polo tanto unha fusión entre Mos e o Porriño nos levaría a que os recursos fiscais recibidos fosen maiores que a suma dos dous concellos por separado. E do que estaremos todos seguros é que esa maior financiación sería mellor aproveitada para Mos que a pretendida polos señores de Vigo.
Unha progresiva unión entre os concellos de O Porriño e Mos (a cal podería comenzar cunha mancomunidade para logo ires cara unha verdadeira integración administrativa) resultaría nun concello de 35 mil habitantes, cunha extensión similar ó termo municipal de Ponteareas. Un novo concello cunha dinámica económica e social que hoxe en día xa é unha realidade (cantas familias teñen xente no Porriño e Mos a partes iguais ou cantos residentes do Porriño traballan en Mos ou viceversa).
Esa dinámica sempre foi propiciada por un espazo xeográfico moi concreto que ten ó casco urbán precisamente no centro do hipotético, chamémoslle, Concello da Louriña. Aviso para recelosos mosenses: Iso non implicaría que Dornelas deixase de seguir sendo Dornelas, Tameiga deixase de seguir sendo Tameiga, ou que o Pazo de Mos deixase de estar en Mos para trasladar as súas pedras, por exemplo, á parroquia de Budiño.
En cambio, o propio pazo tería 18 mil propietarios maís. Namentres, o Faro de Budiño ou o polígono das Gándaras e maís o espazo natural a carón do mesmo, estarían a gañar 15 mil propietarios máis. Moitos dos problemas urbanísticos do Porriño e Mos van realmente collidos da man os uns cos outros (autovías, paso a nivel, LAV, solo industrial), e as políticas de emprego ou de promoción empresarial se poderían afrontar dun xeito conxunto. Estes e máis outros frentes pasarían a ter 35 mil implicados e isto sempre nos levaría a un resultado moito máis beneficioso para todos.
Nidia Arevalo: "A fusion pode ser valida para concellos con menos de cinco mil habitantes, non para Mos"
Estes dias foi presentada pola Confederacion de Empresarios unha proposta de fusion municipal na zona metropolitana de Vigo. O estudio contempla a fusion dos tres concellos do Val Miñor (Baiona, Nigran e Gondomar), o mesmo proceso para Redondela, Pazos de Borben e Soutomaior; e unha polemica integracion do concello de Mos no termo municipal de Vigo.
As fusions entre concellos non son cousa nova en Galicia. Existen experiencias en zonas rurais de Ourense, cunha demografia debil e unha dispersion xeografica elevada, caso diferente do que acontece no sur da cidade olivica.
En declaracions o Faro de Vigo a rexedora de Mos, Nidia Arevalo, quixo deixar ben claro que o concello ten un tamaño poboacional e un dinamismo economico mais que suficientes para pervivir por si mesmo. Ademais tildou os promotores do estudio coma descoñecedores da realidade social e cultural do concello da parte alta da Louriña. Outros alcaldes quixeron remarcar a verdadeira necesidade de impulsar proxectos mancomunados coma o area metropolitana.
Factores a favor e na contra.
As razons que xogan a favor dun proceso de integracion son duas: a) A relacion directa entre tamaño poboacional do concello e participacion no presuposto do estado. b) A reduccion de custes que supon simpificar duas administracions nunha soa.
En contra do fusionismo temos efecto perverso de alonxar os mesmos verbo do cidadan, pois a cercania e unha das caracteristicas que define a utilidade das corporacions locais. O optimo, polo tanto, seria encontrar un equilibrio que nos levase a un tamaño eficiente para cada concello.
As fusions entre concellos non son cousa nova en Galicia. Existen experiencias en zonas rurais de Ourense, cunha demografia debil e unha dispersion xeografica elevada, caso diferente do que acontece no sur da cidade olivica.
En declaracions o Faro de Vigo a rexedora de Mos, Nidia Arevalo, quixo deixar ben claro que o concello ten un tamaño poboacional e un dinamismo economico mais que suficientes para pervivir por si mesmo. Ademais tildou os promotores do estudio coma descoñecedores da realidade social e cultural do concello da parte alta da Louriña. Outros alcaldes quixeron remarcar a verdadeira necesidade de impulsar proxectos mancomunados coma o area metropolitana.
Factores a favor e na contra.
As razons que xogan a favor dun proceso de integracion son duas: a) A relacion directa entre tamaño poboacional do concello e participacion no presuposto do estado. b) A reduccion de custes que supon simpificar duas administracions nunha soa.
En contra do fusionismo temos efecto perverso de alonxar os mesmos verbo do cidadan, pois a cercania e unha das caracteristicas que define a utilidade das corporacions locais. O optimo, polo tanto, seria encontrar un equilibrio que nos levase a un tamaño eficiente para cada concello.
Ante diversas declaracións nos medios, e certos comentarios na nosa páxina, quero aproveitar para facer referencia a un acertado artigo da historia recente que apareceu hoxe no Faro de Vigo.
A estas alturas ya deberíamos estar viajando desde A Coruña a Porto en tren de alta velocidad y, al menos, deberíamos tener en toda la franja que une Galicia con el norte de Portugal la vieja red especializada en tráficos de mercancías. Sin embargo, esfumado el compromiso para este año, para el año próximo y para el año 2013; aparece ante todos un nuevo compromiso: 2015. Una sola cifra que evita plazos ciertos acerca de las diferentes estapas administrativas y técnicas en el proceso de cohstrucción de la línea.
Es grave la incompetencia que se viene mostrando desde el estado a la hora de planificar y hacer efectivas las infraestructuras. Trazados revisados, nuevos estudios informativos y declaraciones de impacto ambiental "adaptadas", subvenciones europeas a punto de perderse, trazados revisados, expropiaciones anuladas, ingentes catidades de dinero malgastadas en papel y, por supuesto, tiempo y más tiempo perdido.
Desde este blog podremos estar equivocados, pero una cosa está clara: nos da igual el azul, el rojo o el magenta; el caso es estar al quite de lo que sucede. Es intolerable que un representante del gobierno responsabilice a la oposición de los ayuntamientos. ¿Pero que país es este? El trazado de un tren de alta velocidad es el trazado técnicamente más exigente que hay y si decidimos llevar adelante un proyecto se han de proponer y estudiar las alternativas en función de criterios apartados del proceso político.
Hubo duras críticas al estado portugués por su reticencia a llevar a cabo este proyecto de la alta velocidad ferroviaria. Al menos una cosa estaba clara, el grado de competencia mostrado era mayor y cuando se tomaba una decisión concreta se seguía con el proceso de una forma naturalmente lineal. Ya publicamos en su momento como los dos trazados alternativos por tierras lusas ya gozan de un margen de afección en donde no se puede construir nada nuevo, por poner un ejemplo.
Digo que esa mejor competencia estaba clara porque parece que el señor ministro acaba de pegarle el virus a su homólogo portugués. Ahora resulta que los vecinos ya no quieren un trazado mixto sinó que quieren especializar la vieja red en mercancías, tal y como se apunta al comienzo de este artículo. La consecuencia de esto será una "españolada más" con nuevos estudios financieros, técnicos y de rentabilidad. Al menos nuestros vecinos hacen públicos estos documentos en una página web concreta, al contrario de lo que sucede con el oscurantismo de nuestras administraciones.
Mejora del actual servicio
Yo no se si en el 2015 tendremos la puñetera línea de AV. Lo que si se, viendo la tardanza de las cosas, es que podrían ir haciendo algo por mejorar el actual servicio a Portugal, muy deficitario. Actuando sobre los tramos más vetustos del norte portugués e incorporando trenes más veloces y modernos, con mayores frecuencias de viaje y precios más competitivos. Así tendríamos un consuelo durante tres, cinco o diez años...
Es grave la incompetencia que se viene mostrando desde el estado a la hora de planificar y hacer efectivas las infraestructuras. Trazados revisados, nuevos estudios informativos y declaraciones de impacto ambiental "adaptadas", subvenciones europeas a punto de perderse, trazados revisados, expropiaciones anuladas, ingentes catidades de dinero malgastadas en papel y, por supuesto, tiempo y más tiempo perdido.
Desde este blog podremos estar equivocados, pero una cosa está clara: nos da igual el azul, el rojo o el magenta; el caso es estar al quite de lo que sucede. Es intolerable que un representante del gobierno responsabilice a la oposición de los ayuntamientos. ¿Pero que país es este? El trazado de un tren de alta velocidad es el trazado técnicamente más exigente que hay y si decidimos llevar adelante un proyecto se han de proponer y estudiar las alternativas en función de criterios apartados del proceso político.
Hubo duras críticas al estado portugués por su reticencia a llevar a cabo este proyecto de la alta velocidad ferroviaria. Al menos una cosa estaba clara, el grado de competencia mostrado era mayor y cuando se tomaba una decisión concreta se seguía con el proceso de una forma naturalmente lineal. Ya publicamos en su momento como los dos trazados alternativos por tierras lusas ya gozan de un margen de afección en donde no se puede construir nada nuevo, por poner un ejemplo.
Digo que esa mejor competencia estaba clara porque parece que el señor ministro acaba de pegarle el virus a su homólogo portugués. Ahora resulta que los vecinos ya no quieren un trazado mixto sinó que quieren especializar la vieja red en mercancías, tal y como se apunta al comienzo de este artículo. La consecuencia de esto será una "españolada más" con nuevos estudios financieros, técnicos y de rentabilidad. Al menos nuestros vecinos hacen públicos estos documentos en una página web concreta, al contrario de lo que sucede con el oscurantismo de nuestras administraciones.
Mejora del actual servicio
Yo no se si en el 2015 tendremos la puñetera línea de AV. Lo que si se, viendo la tardanza de las cosas, es que podrían ir haciendo algo por mejorar el actual servicio a Portugal, muy deficitario. Actuando sobre los tramos más vetustos del norte portugués e incorporando trenes más veloces y modernos, con mayores frecuencias de viaje y precios más competitivos. Así tendríamos un consuelo durante tres, cinco o diez años...
Xa o dicía o ministro de propaganda da Alemaña nazi, Goebbels, aquilo de que unha mentira repetida mil veces convírtese nunha gran verdade. Tomaron boa nota na sede da SGAE deste lema, e dende hai xa bastantes anos, coincidindo co auxe da red de redes, levan reiterando as consecuencias que a descarga ilegal de música provoca nos artistas, isto é, inmensas perdas económicas. Pois ben, nada mais lonxe da realidade, o único que prentenden con esta falaz afirmación é soster unha industria que se alimenta coma un carracho do sangue dos propios músicos.
Dicir que todo álbum de música descargado é un menos que se vende é a base coa que se quere criminalizar a boa parte da sociedade, cando realmente ós que nos gusta a música, acabamos mercando o propio compacto cando o prezo é máis acorde á realidade, e non pagando incluso o triple polo mesmo producto. Moi boa parte desas descargas por certo nunca se chegaría a mercar se houbese que pagar o que se ven pedindo por un producto cuio artista apenas recibe un 10% do total.
Un vulgar panfleto periodístico coma The Times –léxase con sorna– publicaba na súa edición dixital semanas atrás un interesante estudo económico dos últimos 5 anos da industria discográfica. Nel amósanse a evolución dos 3 pilares básicos de ingresos da industria musical.
- Venta de música gravada.
- Música en vivo (concertos).
- Recadación monetaria a partir dos dereitos de uso da música reproducida en áreas públicas.
Namentres a xente merca menos discos (o cal sona excesivamente lóxico, cada día menos persoas vense interesadas por modelos de venta e formatos físicos caducos) as afluencias ós concertos medran, chegando ó punto que en 2010 o total do recaudado en eventos puede ser maior do ingresado por ventas de discos. E considerando que a mayoría dos ingresos dos conciertos van directamente ó artista, podemos concluir que a música de ningún xeito está en perigo.
Sinxelamente a moitos multimillonarios das discográficas non lles interesa mudar o modelo establecido e susténtanse en organizacións como a SGAE, que se adica a cobrar dereitos de autor polo uso de cancións para animar alguna verbena nalgún remoto pobo, impide a difusión da cultura por medio de querelas contra representacións de ilustres obras teatrais por compañías amateur…etc etc a chupar do bote a outro lado!.
Actualizamos coas novas que imos lendo o caso Barros no Porriño, coma xa fixemos na anterior entrada sobre o caso, poñémosvos dous enlaces a sendos xornais.
No es la primera vez que hablamos del corredor de alta velocidad Vigo-Porto. En Portugal, a pesar de todas las dudas vertidas, llevan más trabajo realizado. Aquí mucho darle al pico y poco a la pala. Ustedes juzguen.
Retrasos en el AVE a Portugal ponen en peligro subvención de la UE
Sorprendentes as novas que aparecían esta mañá nos xornais galegos:
Novamente, o Concello e parte da oposición, se tiran os trastos á cabeza nunha inversión municipal. Referímonos á compra do terreo que permitirá construir un aparcamento para a Igrexa de Pontellas.
Se durante as últimas semanas, víamos a loita mediática entre goberno e PP, IdeP e CxP pola compra dun terreo en Pontellas para a construcción do demandado aparcamento da Igrexa de Pontellas, agora o PSOE deu unha volta de torca máis a situación ó pedir a goberno e o resto dos partidos, que fagan un esforzo de consenso sobre esta actuación, quizáis a nota de máis sentido comón dos diferentes comunicados entre goberno e CxP.
Se seguimos o que din os técnicos, a valoración do terreo se fixaba en 72.000 euros, mentres que o prezo de compra final, era de 60.000 euros, polo tanto, 12.000 euros menos. A compra, sen embargo, apoiada por PSOE e BNG, non obtivo os votos necesarios para sair adiante.
¿ As razóns? Electoralismo, prezo fora de mercado, falta de diálogo. O caso é que o tema non se aprobou, e unha demanda da parroquia de Pontellas ve así truncada a súa realización.
Fan ben os socialistas en pedir máis diálogo, guante que deberían recoller todos os partidos da corporación, que en vez de tirarse os trastos, deberían, polo ben común, non frustrar os esforzos da Comunidade de Montes de Pontellas, das poucas que fan ben o seu traballo.
Así é, parece un titular dramático, os do bipartito xa teñen leña para encender a fogata do agravio en inversións para Vigo e tal. Se o pensas ben, para que facer unha inversión de tal calibre se xa temos en marcha unha autovía entre Vigo e Pontevedra máis o novo eixo ferroviario? Tan pouco creían os do bipartito no potencial do tren de alta velocidade? Toda unha revelación, xa poden estar calados cando se fale das obras do AVE.
Por certo. Como se poden propoñer a estas alturas e nun país desenrolado proxectos públicos de quita e pon? Onde están os estudios custe-beneficio que avalan tales investimentos, incluidos o AVE e as novas autovías? Mirádelos? Alguén se da conta de que se está priorizando o aspecto político fronte o técnico á hora de solucionar problemas concretos? Que temos edificios en ruinas antes de ser inaugurados!
Por certo. Como se poden propoñer a estas alturas e nun país desenrolado proxectos públicos de quita e pon? Onde están os estudios custe-beneficio que avalan tales investimentos, incluidos o AVE e as novas autovías? Mirádelos? Alguén se da conta de que se está priorizando o aspecto político fronte o técnico á hora de solucionar problemas concretos? Que temos edificios en ruinas antes de ser inaugurados!
Finalmente tras 47 angustiosos días concluíu de xeito positivo o secuestro do atuneiro Alakrana, unha crise española con epicentro no océano Índico, actualmente case tan poboado de piratas coma dos prezados túnidos.
Durante ese máis de mes e medio aconteceron moitas situacións derivadas do apresamento, dende a captura de dous cómplices e a correspondente extradición á España, coma diversas informacións sobre o feito de que tres mariñeiros foran baixados á terra. As familias convocando actos de apoio e de lembranza dos seus parentes retidos foron carne de diferentes interpretacións, e arma arroxadiza contra o goberno.Cando apenas tiñan pasado unhas horas dende que os mariñeiros foron liberados e o barco comezaba a súa singladura no Índico con destino Port Victoria nas Seychelles escoltado por dúas fragatas do exército español, comezaban os disparos dende outra localización ben distinta, o PP daba así o pistoletazo de saída á súa caza contra o goberno. Na primeira liña, Mariano Rajoy e na segunda Federico Trillo -que todavía segue na política- xulgando a xestión dunha crise, ten gracia a cousa.
Mariano Rajoy escomezaba o seu discurso felicitando ás familias pola –entre outras cousas- a determinación que tiveron contra o goberno. Seguidamente, viu a retahila de descalificativos sen sinalar aspectos concretos da xestión. Eu non coñezo os detalles das negociacións como a bo seguro que tampouco o líder da oposición. A palabra ‘incompetencia’ foi a máis empregada e logo o broche púxoo dicindo que ‘España quedou mal diante do resto do mundo’. Para moitos esas declaracións non as entendemos coma unha verdade universal se non se sustentan alomenos nun razoamento. Eu non creo que os alemáns sexan máis incompetentes que nos, e nembargantes precisaron de 4 meses para lograr a liberación de un dos seus barcos, os franceses –capitaneados polo férreo Sarkozy – tamén tiveron que sufrir secuestros de compatriotas e ambas potencias non perderon o respecto polr parte do resto da comunidade internacional. No momento da liberación había 11 buques máis na mesma situación na que estivera o atuneiro vasco, e non por elo as nacións víctimas eran sinaladas co dedo coma sí parece que o foi España segundo se desprende das diferentes declaracións dos populares.
Semella que Mariano Rajoy xa non lembra –agora que se cumpriron 7 anos- a anterior críse marítima que xestionou o seu partido, o Prestige, onde non había armas, nin sequera piratas, nin negociadores nin tan sequera tivo lugar nunha zona descoñecida, senón en territorio galego. Pois ben, a incompetencia con maiúsculas do seu goberno, que nin tan sequera foi quén de saber qué facer cun barco a punto de escachar. Finalmente decidiron alonxalo, onde as ondas eran aínda maiores e onde ata un rapás de 4 anos sabe cara ónde veñen parar precisamente as ondas. Esa xestión –o contrario que a actual crise- sí afectou a outros países coma Francia e Portugal, pero a bo seguro que por aquel entón non lle preocupou tanto a mala imaxe ofrecida. Iso sí, cada verán acude puntualmente a disfrutar das limpas praias da costa pontevedresa. PD. De Federico Trillo e da súa xestión na única crise que tivo -amén de Perejil- ... xa nin o mento.
Arranxar os problemas que ten o transporte público no entorno das cidades galegas e, concretamente, no área de Vigo está a resultar unha cuestión un tanto mística. Xa tratamos este tema a comezos do ano cando saiu nos medios a posible subvención ó transporte de ría como previo paso para ampliar tal mecanismo ó autobús de liña. Recordamos coma o alcalde de Vigo, Abel Caballero, mostraba o seu rexeitamento (con desplante incluido) a cofinanciación do billete por parte do seu concello, ó considerar que esa institución xa colaboraba dabondo noutros programas de axuda ó transporte colectivo.
O caso é que cambiou o goberno da Xunta, o tempo vai pasando e semella que todo está moi parado. Únicamente podemos sinalar como novidade a intención (xa reflexada nos programas electorais dos comicios autonómicos) de crear unha cousa chamada "ente xestor" para implantar os servios de cercanías ferroviarios. Servizos que xa son habituais en Asturias, rexión cunha renda per cápita e unha xeografía similar á galega.
Din que "as cousas de palacio, van despacio"; pero cando de facer unha nova estrada se trata a velocidade de reacción resulta sensiblemente maior. O transporte por estrada de mercadorías e a mobilidade de persoas en vehículo privado son elementos básicos nunha terra tan espallada coma Galicia. Pero nunca arranxaremos os evidentes problemas das cidades e os seus contornos industriais, se non terminamos de apostar por un modelo adecuado de trasporte público.
Os diferentes plantexamentos que se foron facendo neste senso son erróneos, quizais por iso sempre caeron en saco roto. Por exemplo, non se pode confeccionar un sistema de transporte metropolitano sen incluir un servizo de cercanías por tren naqueles puntos onde resulte máis competitivo este medio de transporte, coma tampouco se pode deseñar unha suvbención para rebaixar o custo unitario dos billetes sen facer un ordeamento do sector e unha análise máis rigurosa na demanda dos servizos.
Outro grave erro dos plantexamentos que se fixeron consistiu en que o sistema se poña en marcha naqueles concellos que se sumen ó citado plan. ¿Que pasa se un servizo poder ser viable para unha determinada zona pero existen fenómenos burocráticos ou políticos que frenan a súa posta en marcha?
Non creo que sexa necesaria tanta directriz, tanto plantexamento estéril ou tanta formalización de entes burocráticos para poñer a circular X trenes e Y autobuses nas Z concesións públicas que hai; todo cuns horarios e cuns prezos, suvbencionados ou non, pero que resulten atractivos para captar unha maior cantidade de clientes habituais. A non ser que todo sexa unha cortina de fume para falar de algo...
La verdad es que la sección de opinión de La Voz de Galicia da para mucho. Este Lunes se publicó en la edición impresa un certero artículo acerca de la mala planificación de las infraestructuras de comunicación, con un enfoque muy intuitivo. Lo cierto es que, en parte, nos recuerda a la situación que vivimos en el sur de la provincia de Pontevedra, donde no hay transporte público específico para los polígonos industriales y donde el planteamiento, ejecución y gestión de las autovías y autopistas resulta desconcertante entre los ciudadanos.
Últimamente asistimos na prensa a unha multiplicación das aparicións en prensa do grupo socialista, que parece ter collido o pulso da oposición, desaparecida case na súa totalidade por inoperancia dende a fracasada moción de confianza do verán de 2008.
A proposta de inversión con cargo ós fondos do Plan E, a crítica pola xestión do novo PXOM adxudicado polo goberno local a Visier Abogados (única empresa licitadora), o seu triunfo ó defender a irregularidade da recalificación de terreos en Cans apoiada polo BNG á empresa Rojo de Jove que a Xunta de Galicia tumbou, ou a consecución de financiación para a obra do novo paseo do Louro por parte do Estado, a certera crítica ó Concelleiro de Obras sobre o mentemento dos polígonos industriais, así como unha maior presencia cos colectivos veciñais e sociais, fan especular sobre o novo impulso que os socialistas do Porriño parecen pretender coller.
Falta lles vai facer nun escenario complexo ante os vindeiros comicios locais. Acosados por un BNG que os tentou levar o ostracismo tra-la ruptura das negociacións cos socialistas, parece que o PSOE tenta recuperar o fío da oposición multiplicando as súas aparicións, iniciativas, reunións veciñais, etc... co ánimo de gañar confianza da cidadanía a través dunha crítica dos erros que comete o BNG no goberno local.
Outro dos acertos dos socialistas é a súa colaboración co resto dos grupos da corporación, en especial con IdeP, o que lles otorga unha posición de forza ante o goberno, en canto suman inquedanzas ( a pesar das distancias ideolóxicas) e iniciativas pòlíticas conxuntas en clave local. Os socialistas souberon con confianza e apoios, chegar a posicións de entendemento cos independentes baseados en plantexamentos realistas e de interese municipal, o que reforza a súa posición, fronte a un goberno que baseou a súa xestión política na marxinación da institución plenaria.
De especial interese é o listado de obras plantexado polos socialistas para o novo Plan E aprobado polo Goberno Central. Efectivamente, a súa validez, como afirma outro articulista desta Tribuna, pode quedarse nada, dado que é o goberno o que ten as competencias para aprobar o listado de obras. Pero cometería un grave erro o goberno local se desestimase todas as obras propostas polos socialistas, que aseguran, parten do consenso social e cidadán. Actuar tan só movido polo interese partidario, pode escorar ó goberno a posicións menos participativas e alonxadas da realidade, algo comprensible na lóxica partidaria, pero nunca na institucional, onde o diálogo e o consenso deben ser a praxe habitual.
En todo caso, sí podemos dicir que os socialistas, parecen ter superado os seus complexos e dúbidas nos que se sumiron tras a saida do goberno, e parecen instalarse na verdadeira posición de liderazgo da oposición local ó goberno. Cal será o resultado desta nova posición, terá que verse nas vindeiras eleccións.
Según informou onte A Peneira da Louriña no seu espazo dixital, o grupo socialista do pleno do Porriño vai a presentar unha moción na sesión ordinaria que se vai a celebrar mañán Xoves no concello, coa finalidade de discutir e consensuar a utilización do próximo fondo estatal extraordinario dotado con case dous millóns de Euros.
O novo Pan E defínese por esixir un esforzo menos elevado ás contas do estado e por abrir novas liñas de inversión menos centradas no ladrillo e o cemento. Así pois, e seguindo a mesma información, a proposta socialista avanza en temas clásicos (saneamento, mellora de determinadas infraestructuras industriais, educativas e deportivas) pero tamén introduce algunhas cuestións relacionadas coa inversión en novas tecnoloxías (alumeado público máis eficiente e conexión de internet inhalámbrica no municipio).
Parece unha boa idea que, máis alá da capacidade de decisión que poida ter o pleno fronte a específica autoridade da figura do alcalde (recordemos que temas tan importantes coma a peonalización ou a configuración do primeiro Plan E non pasaron polo tamiz do pleno municipal); se poidan discutir estes temas nos tempos de escasede que estamos a vivir en presencia de tódalas forzas políticas representadas no concello.
Unha última cuestión. Haberá tempo de analizar se o Plan E, con independencia da súa aportación para dinamizar determinadas inversións nos concellos, foi a mellor política posible para estimular o emprego en tempos de crise e para canalizar inversión (un ben hoxe en día escaso) hacia novas áreas que nos permitan comezar ese tan falado cambio de modelo económico. Polo de momento si parece que algunha repercusión positiva está a ter no mercado laboral e nas finanzas municipais.
Interesantísima la columna de opinión que nos ofrece a día de hoy una de las habituales plumas del diario La Voz de Galicia, el profesor de la Universidad de Vigo Albino Prada.En ella se cuestiona de forma irónica pero certera la idoneidad del ex ministro de economía, Rodrigo Rato, como candidato a presidir Caja Madrid; argumentando una posible falta de finura en la dirección de las políticas financieras en su etapa como responsable económico del gobierno de España y, posteriormente, como presidente del Fondo Monetario Internacional.
Un punto de vista que rompe con la idea generalizada entre la clase política y la masa de votantes que consideran a Rato como uno de los mejores gestores que han pasado por Moncloa.
Los distintos grupos parlamentarios van desvelando, poco a poco, sus verdaderas posiciones ante un tema, aunque polémico, con respaldo social en una democracia tan pendiente de lo demoscópico como si le fuera la vida en ello. Efectivamente, las cortes españolas presentan un perfil ideológico propio, la división entre nacionalistas y no nacionalistas, que dificulta ver más allá de tales disputas cuando un tema de "alcance existencial" se presenta.
Así pues, el PNV más allá de su actual estrategia de pugna contra un debilitado gobierno, acaba de hacer público su apoyo condicional a la nueva "ley de plazos" que se propone. ¿Quien dice que no hay liberalismo en las cortes españolas? Convencidos los del PNV, solo resta ver como evoluciona la cuestión con CIU y el resto de grupetos no alineados en la izquierda política. ¿Será posible que se vuelva a quedar solo el PP contra una nueva ley que avanza en el reconocimiento de derechos sociales?
Una propuesta legislativa, remarquemos, que no promulga el aborto libre, sino la responsabilidad individual y el amparo hacia quien actua en tal consideración. De la misma forma que la ley del divorcio no generó más fracasos matrimoniales, sinó que liberó a mucha gente de una situación que hoy en día es inconcedible, ni el reconocimiento de los matrimonios gays alteró el orden social..., no es demostrable que vaya a aumentar la práctica de algo que antes, ahora y siempre se seguirá practicando, y no por sosas convicciones moralistas, sinó por cuestiones de situación personal. Aún en el caso de que el aumento del número de abortos prácticados fuese un problema en si mismo, que no lo es.
Os escarceos previos ás vindeiras eleccións municipais comezan a agromar no Porriño. Se fai un par de semanas, a guerra interna aberta entre Manuel Carrera e o ex-alcalde Barros tiña a súa plasmación mediática, outras batallas parecen dar comezo de xeito máis soterrado.
A elaboración das listas en partidos como o PSOE ou o BNG, que mediáticamente inda parece non estar enriba da mesa, ou a incógnita dos partidos independentes, non obstan os movementos que internamente os posibles candidatos van dando para posicionarse de cara ás vindeiras eleccións.
No caso do BNG, a volta do ex-parlamentario e ex-concelleiro, Xose Paz Antón ó ruedo municipal, onde acaba de recuperar o seu posto como mano dereita de Raúl Francés e responsable local do BNG, tivo tamén a súa impronta para os observadores, nunha posible volta á candidatura nacionalista local, inda que nun posto de momento, descoñecido.
A guerra aberta no seo do BNG autonómico entre a UPG e Máis BNG, podería abrir unha liña de confrontación na elaboración das listas municipais de cara a un escenario onde o actual alcalde, opte por retirarse, ou de non ser así, por deixar un número 2 que puidese asumir, de ser o caso, o liderado interno no BNG, posto ó que o actual voceiro nacionalista, Pedro Pereira, máis cercano ás teses da UPG, podería optar.
Agora ben, podería darse unha batalla entre Paz Antón e Pedro Pereira polo liderado interno no BNG? Algunhas fontes afirman que o Voceiro nacionalista, optará á candidatura, non sabemos, se iso se producirá independentemente a que Raúl Francés aspire á reelección ou de darse o caso da súa retirada.
Polo que atinxe ás candidaturas independentes, parece descartada a presentación novamente de Gonzalo Ordóñez como número un de IdeP, forza que viu restado boa parte do seu apoio en 2007, deixando a esta forza con dous concelleiros que negocian a súa integración co PP, que non acaba de fraguarse, polo que non se pode descartar completamente a súa candidatura.
No caso dos socialistas, parece que ese debate inda non está aberto. Á reelección de Iván Vaqueiro como Sº Xeral dos socialistas porriñeses fai un ano, non supón necesariamente que opte á presidir a candidatura dos socialistas no 2011. A renovación levada a cabo por Vaqueiro, fai posibel a aparición de novos liderazgos internos que poidan facerse cargo da candidatura e da elaboración das listas, inda que polo momento, non parece que se teñan producido movementos para dar ese paso.
Por último, queda o caso de CxP. Descartada a moción de censura da dereita, e á vista do plano electoral porriñés, parece que CxP pode volver a intentar o asalto á alcaldía, desta volta, algo máis debilitados pola guerra interna que mantén a dereita local, pero coa incógnita do valor electoral que no 2011 pode ter o seu lider, Nelson Santos.
Así pois, probablemente a principios do ano que ven, comezaremos a ver a cristalización das candidaturas para as eleccións municipais que dada a fragmentación existente no Porriño, se amosan totalmente abertas e apaixonantes.
A OLAF (Oficina Europea de Lucha contra el Fraude) ten traballo dabondo xa só na nosa comunidade, ducias de proxectos que contaron con euros procedentes de Europa incurriron neste tipo de fraude, porque non se pode denominar de outra forma o cobrar as subvencións sen finalizar os proxectos.
Ó final os organismos que contaron con estes subsidios terán que devolver os cartos entregados pola administración comunitaria, no caso que nos atinxe, o Centro da Interpretación da Natureza das Gándaras, en total 150.000€ que terá que devolver o Concello do Porriño, é dicir, en útima instancia os cidadáns que pagamos os nosos impostos e taxas. Ademais hai que lembrar que o concello tamén investiu nesta obra 120.000€ que agora son cascallos que constitúen a fotografía da eficacia xestora da meirande parte dos concellos. Como os cartos non son nosos, ti dalle p'adiante!. Agora co tema da crise xa xurden as primeiras queixas sobre a insostibilidade de determinadas contabilidades municipais, e con mostras coma esta, non quero nin saber o que habrá detrás de cada pequena obra.
Iso sí, Europa en breve pechará a billa das subvencións en termos xerais para Galicia, ahí si que realmente veremos como funciona isto sen un pai rico.
Estes días fíxose efectiva a posta en escena dun rumor que xa ven circulando dende fai tempo nos rotativos deportivos. Os presidentes das federacións futbolísticas de España e Portugal, máis os delegados do goberno en materia deportiva posando con Joseph Blatter, o director da FIFA. Agora somentes faltan as formalidades e o papeleo, pero a cuestión parece tomar seriedade: a candidatura en firme para organizar o Mundial de Fútbol 2018.
A organización conxunta de eventos deportivos no mundo do futbol non é nova, xa o vimos en pasadas edicións da Eurocopa e tamén no último Mundial. A priori, este tipo de candidaturas teñen máis forza ó xuntar recursos e buscar sinerxias entre nacións vecinas, por certo, nada máis vecino que Portugal e España. Pero tamén supoñén un reto maior.
A tradición máis reseñable en eventos deportivos na península Ibérica remóntase ó ano 1982, cando se organizou en España o primeiro Mundial en contar con 24 equipos, logo verían as exitosas Olimpiadas de Barcelona en 1992 e, xa en Portugal, a Eurocopa de 2004. Vigo podería contar de novo con sede mundialista, tal e como sucedeu naquel ano 1982, aínda que non está claro pola súa cercanía con Braga e Porto.
A organización conxunta de eventos deportivos no mundo do futbol non é nova, xa o vimos en pasadas edicións da Eurocopa e tamén no último Mundial. A priori, este tipo de candidaturas teñen máis forza ó xuntar recursos e buscar sinerxias entre nacións vecinas, por certo, nada máis vecino que Portugal e España. Pero tamén supoñén un reto maior.
A tradición máis reseñable en eventos deportivos na península Ibérica remóntase ó ano 1982, cando se organizou en España o primeiro Mundial en contar con 24 equipos, logo verían as exitosas Olimpiadas de Barcelona en 1992 e, xa en Portugal, a Eurocopa de 2004. Vigo podería contar de novo con sede mundialista, tal e como sucedeu naquel ano 1982, aínda que non está claro pola súa cercanía con Braga e Porto.
A falta de menos de un año y medio para las elecciones municipales, conviene hacer balance de lo que ha dado de si esta legislatura, del panorama electoral y de lo que resta por delante hasta los comicios.
Tras tres años y medio de legislatura, podíamos describir la actual legislatura como la de una falta de consenso absoluto en los grandes temas que afectan a nuestra localidad. Gobierno y oposición han estado a la gresca desde el inicio de un gobierno gestionado en minoría por el BNG que optó por gestionar el consistorio sin apoyos políticos y tan sólo con sus fuerzas. A la vista del resultado, parece que elo resultado ha sido políticamente positivo a la vista de la división de la derecha y de la marginación del PSOE, que tras su salida del gobierno, ha tratado hasta el momento de ejercer una oposición sin mucha fortuna y solitaria, aunque centrada en los problemas de los ciudadanos, lo que produce cierta desazón en el electorado de izquierdas que demandaba un gobierno de progreso como el llevado a cabo por BNG y PSOE en la anterior legisatura.
Los socialistas de Iván Vaqueiro iniciaron una travesía por el desierto tras la ruptura de las negociaciones entre BNG y PSOE tras apoyar los socialistas a Francés y no cristalizar las negociaciones entre ambos partidos para conformar nuevamente un gobierno bipartito en la localidad. Desde entonces, han llevado a cabo varias iniciativas para retomar las negociaciones que se enfrentaron a la indiferencia del BNG que, no necesitándolos, prefirió gobernar con sus 5 concejales en vez de con los 8 que sumarían con los socialistas. ¿Pasará eso factura en las próximas elecciones o superarán sus diferencias? El avance experimentado por BNG (que pasó de 3 a 5 concejales) y del PSOE (que consiguió un acta más, pasando de 2 a 3 concejales), parecería presagiar una nueva mayoría en los próximos comicios, algo que la caida del bipartito en la Xunta y los malos tiempos para el PSOE en Madrid y la caida del BNG en Galicia de 13 a 12 diputados podrían truncar. Y eso, sin contar sus desavenencias. Por lo de pronto, parece que el PSOE en Porriño, seguirá su camino en solitario.
Por otra parte, la derecha sigue enzarzada en una batalla si cuartel por liderar el nuevo PP. A las desavenencias entre PP, CxP e IdeP, se ha unido en las últimas semanas, la vuelta a escena del ex-alcalde Jose Manuel Barros, que parece volver con la intención de "reorientar" la labor del PP de Manuel Carrera, quien ha cargado contra el ex-alcalde para exigirle lealtad al nuevo proyecto. Batalla que ha dejado ya en el camino su primera víctima: el hasta hace pocos días secretario general del PP de Porriño, Jose Manuel Barros "Chiño", que ha decidido abandonar su labor política probablemente por desavenencias con Manuel Carrera. Así las cosas, tendremos que esperar acontecimientos que vayan aclarando el mapa en la derecha, mientras IdeP aguarda su oportunidad y Ciudadanos por Porriño, que ha impuesto la ley del silencio desde la frustrada moción de confianza de 2008, suponemos que para jugar sus cartas desde el anonimato.
Los casos de IdeP y CxP son bien distintos. Agotados en las últimas elecciones que hicieron retroceder a IdeP de 5 a 2 concejales, parece que los independientes de Gonzalo Ordóñez se inclinan mas a integrarse en el PP que a continuar su andanza política. En cambio CxP se muestra como un interrogante: ¿Seguirá Nelson Santos su andadura a la vista de las escasas simpatías que genera su partido a PP e IdeP? Ciudadanos ha basculado entre la ferrea oposición al BNG, y su extraña actitud en la moción de confianza, donde en escasos días propuesieron y retiraron un candidato a la Alcaldía que les deparó no pocas críticas entre su electorado y el de el resto de partidos de la derecha.
Descartada la moción de censura ante la incapacidad de PP, CxP e IdeP de llegar a un acuerdo, y la incontestable actutud, lógica por otra parte, del PSOE de ser respetuoso con los resultados electorales y no entrar en el juego suicida de la moción, parece que el mapa político se mantendrá hasta las próximas elecciones
La derecha desde luego, parece haber entrado en una guerra civil con difícil solución dadas las demandas de los tres partidos que la integran.
En cuanto al BNG, ha sabido gestionar inteligentemente los tiempos y la gestion, demostrando valentía política al autoimponerse una moción de confianza que superaron con exito y verse favorecidas por las obras del Plan de Inversuión Municipal del Gobierno Zapatero, que les ha dado el oxígeno presupuestario necesario para poder ejercer con cierta normalidad su gestión política en el Concello. Sabedores de la soledad de los socialistas y de la profunda división de la derecha, parecen situarse como el caballo ganador de las próximas elecciones municipales.
Pero en cuanto a la labor de la Corporación, debemos ser claramente críticos: los partidos, que representan a la sociedad civil. han sido claramente incapaces de llegar a acuerdos en calve municipal: las grandes infraestructuras, la renovación del PXOM, las obras de saneamiento, la deuda de las canteras, etc... son temas que siguen sin resolverse por la acción política de un gobierno que no ha querido sentarse a negociar y por una oposición a ratos execisva en menudencias, y a ratos pasiva cuando había que denunciar grandes errores.
Ya en clave política, las elecciones del 2011 presentan varios interrogantes: ¿ qué pasará entre BNG y PSOE? Volverán los socialistas a otorgar si se lo demanda y necesita el BNG, un alcalde nacionalista, tras la ruptura de su relación? Y por otro lado, ¿ Llegará el PP a unificar a la derecha o volveremos a presenciar una camapaña multipartidista que siga fragmentando la corporación y su acción política? ¿Seguirán IdeP y CxP presentándose?
Nos queda año yu medio por delante, hacia unas elecciones que se preveen como unas de las más disputadas de la historia de Porriño. ¿Darán los partidos un paso adelante por el bien común y dejarán de lado el interés exclusivamente electoralista?
Tras tres años y medio de legislatura, podíamos describir la actual legislatura como la de una falta de consenso absoluto en los grandes temas que afectan a nuestra localidad. Gobierno y oposición han estado a la gresca desde el inicio de un gobierno gestionado en minoría por el BNG que optó por gestionar el consistorio sin apoyos políticos y tan sólo con sus fuerzas. A la vista del resultado, parece que elo resultado ha sido políticamente positivo a la vista de la división de la derecha y de la marginación del PSOE, que tras su salida del gobierno, ha tratado hasta el momento de ejercer una oposición sin mucha fortuna y solitaria, aunque centrada en los problemas de los ciudadanos, lo que produce cierta desazón en el electorado de izquierdas que demandaba un gobierno de progreso como el llevado a cabo por BNG y PSOE en la anterior legisatura.
Los socialistas de Iván Vaqueiro iniciaron una travesía por el desierto tras la ruptura de las negociaciones entre BNG y PSOE tras apoyar los socialistas a Francés y no cristalizar las negociaciones entre ambos partidos para conformar nuevamente un gobierno bipartito en la localidad. Desde entonces, han llevado a cabo varias iniciativas para retomar las negociaciones que se enfrentaron a la indiferencia del BNG que, no necesitándolos, prefirió gobernar con sus 5 concejales en vez de con los 8 que sumarían con los socialistas. ¿Pasará eso factura en las próximas elecciones o superarán sus diferencias? El avance experimentado por BNG (que pasó de 3 a 5 concejales) y del PSOE (que consiguió un acta más, pasando de 2 a 3 concejales), parecería presagiar una nueva mayoría en los próximos comicios, algo que la caida del bipartito en la Xunta y los malos tiempos para el PSOE en Madrid y la caida del BNG en Galicia de 13 a 12 diputados podrían truncar. Y eso, sin contar sus desavenencias. Por lo de pronto, parece que el PSOE en Porriño, seguirá su camino en solitario.
Por otra parte, la derecha sigue enzarzada en una batalla si cuartel por liderar el nuevo PP. A las desavenencias entre PP, CxP e IdeP, se ha unido en las últimas semanas, la vuelta a escena del ex-alcalde Jose Manuel Barros, que parece volver con la intención de "reorientar" la labor del PP de Manuel Carrera, quien ha cargado contra el ex-alcalde para exigirle lealtad al nuevo proyecto. Batalla que ha dejado ya en el camino su primera víctima: el hasta hace pocos días secretario general del PP de Porriño, Jose Manuel Barros "Chiño", que ha decidido abandonar su labor política probablemente por desavenencias con Manuel Carrera. Así las cosas, tendremos que esperar acontecimientos que vayan aclarando el mapa en la derecha, mientras IdeP aguarda su oportunidad y Ciudadanos por Porriño, que ha impuesto la ley del silencio desde la frustrada moción de confianza de 2008, suponemos que para jugar sus cartas desde el anonimato.
Los casos de IdeP y CxP son bien distintos. Agotados en las últimas elecciones que hicieron retroceder a IdeP de 5 a 2 concejales, parece que los independientes de Gonzalo Ordóñez se inclinan mas a integrarse en el PP que a continuar su andanza política. En cambio CxP se muestra como un interrogante: ¿Seguirá Nelson Santos su andadura a la vista de las escasas simpatías que genera su partido a PP e IdeP? Ciudadanos ha basculado entre la ferrea oposición al BNG, y su extraña actitud en la moción de confianza, donde en escasos días propuesieron y retiraron un candidato a la Alcaldía que les deparó no pocas críticas entre su electorado y el de el resto de partidos de la derecha.
Descartada la moción de censura ante la incapacidad de PP, CxP e IdeP de llegar a un acuerdo, y la incontestable actutud, lógica por otra parte, del PSOE de ser respetuoso con los resultados electorales y no entrar en el juego suicida de la moción, parece que el mapa político se mantendrá hasta las próximas elecciones
La derecha desde luego, parece haber entrado en una guerra civil con difícil solución dadas las demandas de los tres partidos que la integran.
En cuanto al BNG, ha sabido gestionar inteligentemente los tiempos y la gestion, demostrando valentía política al autoimponerse una moción de confianza que superaron con exito y verse favorecidas por las obras del Plan de Inversuión Municipal del Gobierno Zapatero, que les ha dado el oxígeno presupuestario necesario para poder ejercer con cierta normalidad su gestión política en el Concello. Sabedores de la soledad de los socialistas y de la profunda división de la derecha, parecen situarse como el caballo ganador de las próximas elecciones municipales.
Pero en cuanto a la labor de la Corporación, debemos ser claramente críticos: los partidos, que representan a la sociedad civil. han sido claramente incapaces de llegar a acuerdos en calve municipal: las grandes infraestructuras, la renovación del PXOM, las obras de saneamiento, la deuda de las canteras, etc... son temas que siguen sin resolverse por la acción política de un gobierno que no ha querido sentarse a negociar y por una oposición a ratos execisva en menudencias, y a ratos pasiva cuando había que denunciar grandes errores.
Ya en clave política, las elecciones del 2011 presentan varios interrogantes: ¿ qué pasará entre BNG y PSOE? Volverán los socialistas a otorgar si se lo demanda y necesita el BNG, un alcalde nacionalista, tras la ruptura de su relación? Y por otro lado, ¿ Llegará el PP a unificar a la derecha o volveremos a presenciar una camapaña multipartidista que siga fragmentando la corporación y su acción política? ¿Seguirán IdeP y CxP presentándose?
Nos queda año yu medio por delante, hacia unas elecciones que se preveen como unas de las más disputadas de la historia de Porriño. ¿Darán los partidos un paso adelante por el bien común y dejarán de lado el interés exclusivamente electoralista?
Hola a todos. Os que damos vida a este blog quixemos dar un paso máis na finura do mesmo como vehículo de información. Aínda que o peso primordial da nosa liña editorial, máis a opinión sobre temas de actualidade que consideramos do noso interese seguirán polo mesmo camiño iniciado a finais do ano 2006.
Pero temos unha teima: ir cara un modelo máis periódístico que idelóxico. Por iso este cambio de nome (a dirección web e o correo manteñen o "progrelo") e, no futuro, unha nova forma de encarar esa actualidade, con máis tempo para o análise e para a información. Pero non vos confiedes..., a lingua non se nos cortará na vida.
A Xunta de Galicia acaba de redactar un anteproxecto de "lei do auga", co obxetivo de reorientar o tema hidrográfico na nosa comunidade. Por unha banda, a xestión das depuradoras de augas residuais, hoxe en día competencia dos concellos, pasará á administración autonómica; se así o consideran os concellos en cuestión. Por outro lado, a tarifa fixa do canon municipal desaparece para imprantar unha nova de tipo progresivo, na que pague máis o fogar que consuma máis metros cúbicos de auga.
As consecuencias que pode ter esta lei na nosa comarca son evidentes. A depuradora de Guillarei leva tres anos esperando para entrar en funcionamento, os concellos e a Xunta non se poñen dacordo nos termos de financiación e deseño do consorcio que debería xestionar a infraestructura. A convocatoria dun concurso público, coma salvavidas namentres as partes non se poñan dacordo, podería ser definitivo se os concellos afectados polas concas do Río Louro e do Río Caselas finalmente acceden a cesión da xestión da depuradora á Xunta.
As consecuencias que pode ter esta lei na nosa comarca son evidentes. A depuradora de Guillarei leva tres anos esperando para entrar en funcionamento, os concellos e a Xunta non se poñen dacordo nos termos de financiación e deseño do consorcio que debería xestionar a infraestructura. A convocatoria dun concurso público, coma salvavidas namentres as partes non se poñan dacordo, podería ser definitivo se os concellos afectados polas concas do Río Louro e do Río Caselas finalmente acceden a cesión da xestión da depuradora á Xunta.
Fixemos unha enquisa sobre este tema a través do noso enderezo en facebook, unha experiencia alternativa que esperemos anime á xente a opinar sobre un tema importante para todos.
No Génova porriñés hai luz acesa ata ben entrada a noite, por entre os vidros pódense adiviñar siluetas de un par de homes, as hombreiras delatan o traxe seguramente impoluto. Co paso do tempo un deles acaba afrouxando o no da gravata e collendo aire mentras se apoia na mesa dirixíndose a outra sombra... Non sabemos si foi exactamente así, pero a bo seguro que hai moitas conversas, chamadas e reunións entre posibles candidatos, dirixentes alopécicos provinciais e a bo seguro que algunha chamada dende esferas autonómicas haberá tamén.
O caso, é que hai poucos días un xornalista dun coñecido diario da zona publicou unha posible volta do ex-alcalde Barros a tomar as rendas do PP local se facía falta, quitándolle asi moitos enteiros o actual xefe de filas, Manuel Carrera. O ex-ciclista parece xa canso de que non lle fagan moito caso e teña a certeira sensación de que o queiran quitar do medio para poñer a un candidato con un perfil de máis alta montaña, deixando o pobre Manuel de gregario durante esta transición local.
¿E qué diría neste caso Don Manuel?
Neste conflito de intereses hai moitos nomes propios, ademais do alcalde da mel e o das dúas rodas, temos o avogado e díscolo Ordoñez, e o banqueiro máis influinte de Porriño e comarca Nelson Santos, pero claro, os fíos manéxanse alomenos dende a deputación, onde o bo amigo da alcaldesa de facto de Mos quere meter man, non sabemos se na mesma liña que dende Santiago ou ten as súas propias preferencias, seguro que xa a súa experiencia propiciando mocións de censura ó longo da xeografía pontevedresa será unha boa guía. Temos culebrón por diante, pero xa comeza a soar o nome de Barros Jr. como posible relevo para perpetuar a saga... ou creía Ordoñez que ía ser o único. Non oh!
Cómodamente dende o coche, o director de equipo conversa con Carrera polo pinganillo, "Manuel! tira por Barros Jr. ata á cima, alí xa che dará o relevo, a túa etapa xa está terminada".
Tódalas miradas nos últimos meses cando se fala da crise se orientan cara a Moncloa de xeito automático, falando de grandísimas cifras que a case ninguén lle entran na cachola ou nen sequera na súa calculadora da mesa da saliña. Case todos sabemos cántos parados hai hoxe en día, tanto en porcentaxe coma en termos absolutos. Obviamente son cifras que afectan ou engloban á realidade dos máis de 46 millóns de españois, e polo tanto a sua dimensión escápanse un pouco do cidadán de a pe. Pero se baixamos un par de escalóns e falamos dos Concellos, ¿qué é o que temos?
Os que sigan un pouco de perto a actualidade do seu consistorio, coñecerá a bo seguro que moi probablemente as contas do mesmo están cheas de números vermellos, orzamentos fora da mais mínima coherencia, algúns casos de corrupción, transfuguismo tras algúns intereses, ou cando menos un bo escurantismo na xestión municipal, e ollo que non quero concretar, todo o contrario... xeralizar.
Ata hai un ano casi calquera podería ser un alcalde magnífico, ingresando sumas inxentes por impostos sobre a construcción aproveitando o auxe do ladrillo e vivindo moi por enriba das súas posibilidades, unha actitude moito máis común do que a xente quere recoñecer (remítome os índices de aforro familiar publicados por diferentes organismos en anos pasados). E esa actitude propiciou en boa medida a actual conxunción de minicrises familiares, empresariais e dalgunhas administracións que tamén lastran os datos macro.
Coma as empresas son privadas na sua meirande parte e as familias teñen a súa liberdade de xestión referireime ó caso da administración, coa que hai que ter unha actitude moito máis esixente cos nosos politicos máis próximos, é xa non digo agora que todo o mundo parece que desenrolou unha sensibilidade moi especial cara a estes temas económicos, refírome de forma permanente, sen atender a siglas ou cores. Quizáis ademáis do Consello de Contas ao que os concellos lle remiten a informacion económico-financeira tamén deberian existir periódicamente auditorías por parte de entidades independentes que fiscalicen as contas consistoriais, e iso para mín, con tódolos respetos, é moito máis prioritario que ter un técnico en normalización liguística.
Suele hacerse mucha demagogia con esto de los impuestos, vamos, mucha palabra fácil. Por ejemplo, durante los ocho años en el gobierno del conservador Aznar hubo subidas de la presión fiscal, más allá de los topicazos y de los discursos cara al gran público. Claro, parece lógico que en un contexto de crecimiento como aquel, pues crezca el nivel de impuestos recaudados sobre el total del PIB; porque se daban las circunstancias que permiten estas cosas.
Ahora no vivimos momentos en los que se permita tales menesteres. Aún así creo que se confunden cuestiones tecnicas con otras de índole ideológica. Parece evidente que un gobierno socialista prefiera subir los impuestos para sostener las prestaciones sociales. Y si esto afecta a las rentas más altas, es de esperar que el consumo apenas se vea afectado por tal cambio, debido a la menor sensibilidad del mismo cuando se suben los impuestos a la rentas más altas. Es en este caso, y solo en este caso, una medida coherente con un momento de crisis y desempleo.
Pero otra cosa muy diferente es que si vivieramos con un gobierno de otra índole, se tomarían otro tipo de medidas no por ser más correctas para abordar los tiempos que corren, sinó por deberse a otras prioridades u otros puntos de vista. Seguramente una postura más liberal optaría por un recorte en el gasto público antes que por una sobrecarga fiscal hacia sectores de la sociedad con capacidad de ahorro y, por tanto de inversión. Pero repito, esto no quiere decir que Zapatero y su gobierno lo estén haciendo mal, sinó que lo están haciendo conforme a sus prioridades y su punto de vista, el más votado en estos momentos.
Ahora no vivimos momentos en los que se permita tales menesteres. Aún así creo que se confunden cuestiones tecnicas con otras de índole ideológica. Parece evidente que un gobierno socialista prefiera subir los impuestos para sostener las prestaciones sociales. Y si esto afecta a las rentas más altas, es de esperar que el consumo apenas se vea afectado por tal cambio, debido a la menor sensibilidad del mismo cuando se suben los impuestos a la rentas más altas. Es en este caso, y solo en este caso, una medida coherente con un momento de crisis y desempleo.
Pero otra cosa muy diferente es que si vivieramos con un gobierno de otra índole, se tomarían otro tipo de medidas no por ser más correctas para abordar los tiempos que corren, sinó por deberse a otras prioridades u otros puntos de vista. Seguramente una postura más liberal optaría por un recorte en el gasto público antes que por una sobrecarga fiscal hacia sectores de la sociedad con capacidad de ahorro y, por tanto de inversión. Pero repito, esto no quiere decir que Zapatero y su gobierno lo estén haciendo mal, sinó que lo están haciendo conforme a sus prioridades y su punto de vista, el más votado en estos momentos.
Otra vez Irlanda, y su enésimo referendum sobre el Tratado X. Tenemos la unión aduanera, la unión monetaria, los que aceptan el tratado Y más los que llegan hasta los preceptos del tratado Z. Vamos a ver, el espíritu de la unión se supone que se haya en Roma (1957) y en Maastrich (1992). A partir de ahí, todo lo demás no debe de existir sinó para reforzar esos valores de cohesión, en lugar de formar un puzle a gusto de los miopes intereses de cada cual.
Ya estoy un tanto cansado de los países euroescépticos y de los partidos euroescépticos. Creo que la Unión Europea ha alcanzado cierta madurez en determinados aspectos como para no tener que meter a presión a todo el mundo con tal de poder reafirmar su existencia. Quien quiera estar bien y quien no, pues bien igualmente. ¿Que nos quedamos cuatro países latinos y cuatro centroeuropeos? Pues mejor y más fácil, el resto se lo pierde.
Abren los centros electorales en Irlanda para votar el Tratado de Lisboa
Ya estoy un tanto cansado de los países euroescépticos y de los partidos euroescépticos. Creo que la Unión Europea ha alcanzado cierta madurez en determinados aspectos como para no tener que meter a presión a todo el mundo con tal de poder reafirmar su existencia. Quien quiera estar bien y quien no, pues bien igualmente. ¿Que nos quedamos cuatro países latinos y cuatro centroeuropeos? Pues mejor y más fácil, el resto se lo pierde.
Abren los centros electorales en Irlanda para votar el Tratado de Lisboa
Parece que algún que outro lector comezou un interesante debate nesta páxina acerca da necesidade ou non de invertir na liña de alta velocidade ferroviaria (LAV) en Galicia. Un tema xa tratado no Progrelo e que sempre supón un reto por conviccións persoais. Pensemos que RENFE é unha empresa de monopolio e isto pode cambiar no futuro, coma cambiou na ponte aérea de IBERIA, que agora ten competidores a baixo custo.
Efectivamente, agora parece unha barbaridade pagar 60 Euros por sete horas de viaxe en tren a Madrid, pero... ¿Alguén se acorda de canto custaba o billete de avión fai 15 anos? Isto pasou porque o mercado da aviación comercial estaba un tanto verde. Pois no caso do tren pasa algo similar, pero se debe máis a unha serie de atrancos legais que, esperemos, se solucionen no futuro (hoxe en día xa hai competencia nos servizos de mercadorías).
A "carrinha" de Porto-Vigo, un servizo que fai unha media de 45 km/h. ¿E mellor deixalo así porque xa temos dúas autopistas, unha libre de peaxe? Penso que non.Unha cousa teño clara: non é aceptable nos tempos que corren que nunha distancia de 100-600 kilómetros se tarde máis en tren que en coche. Cada cual que elixa o medio de transporte máis axeitado según o custe e o tempo de viaxe, pero a actual infraestructura necesita volver a ser competitiva. Eu entendo que un servizo "normal e frecuente" no ano 2009 non se debe parecer en nada ó que agora temos; coma seguro que a estrada e os coches para ires a Santiago ou Madrid non son os mesmos que fai 50 ou 25 anos.
Por outra banda, a única forma de ires cara un modelo sostible, que permita arranxar os atascos nas cidades, que sexa menos dependiente dos prezos do petróleo e menos contaminante; é precisamente a inversión en transporte público de calidade, barato e intermodal.
Fai pouco tempo contemplamos coma se suprimía un servizo de autobuses que conectaba as parroquias de Mos có centro de saúde e maila cidade olívica, por unha ruta alternativa ó tradicional transporte de liña. Este servizo púxose a proba baixo a colaboración entre o recentemente cesado goberno do concello e o recentemente derrotado goberno da Xunta.
Pero volveron os señores da terra. E fixérono coma sempre, coas súas chaquetas limpas pero ávidos de camiños a empichar. Iso si, á chiquita seguen invitando eles. Que non se perdan os vellos costumes.
Resulta que trala grandiosa demostración de política medioambiental e iniciativa polo transporte público feita nunha curva da estrada entre O Porriño e Gondomar, volveu a xove alcaldesa a facer unha lindeza mediática falando de transporte metropolitano e tal.
A fin de contas, aquel servizo do que comenzamos a falar xa non existe. Manifestamente mellorable, fatalmente promocionado e vorazmente finiquitado (todo isto entre os dous gobernos municipais responsables). Pero un servizo a fin de contas. Nidia: co mazo rogando e a Deus dando..., ou era ó revés?
Pero volveron os señores da terra. E fixérono coma sempre, coas súas chaquetas limpas pero ávidos de camiños a empichar. Iso si, á chiquita seguen invitando eles. Que non se perdan os vellos costumes.
Resulta que trala grandiosa demostración de política medioambiental e iniciativa polo transporte público feita nunha curva da estrada entre O Porriño e Gondomar, volveu a xove alcaldesa a facer unha lindeza mediática falando de transporte metropolitano e tal.
A fin de contas, aquel servizo do que comenzamos a falar xa non existe. Manifestamente mellorable, fatalmente promocionado e vorazmente finiquitado (todo isto entre os dous gobernos municipais responsables). Pero un servizo a fin de contas. Nidia: co mazo rogando e a Deus dando..., ou era ó revés?
Hace ya cierto tiempo que la economía comenzó a ralentizarse y hace ya cierto tiempo que sufrimos el pinchazo financiero. Por ello, aunque lo segundo tuviese un componente sorpresa y un componente externo importantes, de lo primero no podemos decir lo mismo.
No termina de asombrarme la falta de perpectiva y de enfoque que muestra el gobierno español ante esta tesitura. No hablo del análisis, ni de la descripción, ni de las predicciones que serán más acertadas o menos; pues esto no es tarea de un gobierno. Yo hablo de la política con creces, la de gestión de una crisis y la de transformación de un modelo productivo obsoleto.
Claro que para lo segundo también se necesita del compromiso de la clase industrial, de los cuales solo parece importante la vieja retórica de los recortes sociales y la competitividad. Si el goberno fuera de derechas pues oye, tendría su lógica, pero es que así no darían con el quiz de la cuestión pues los problemas son de otra índole.
Sin embargo, repito, como aquellos signos de desaceleración previos al Septiembre negro de 2008 no pueden tener la consideración de sorprendentes, al contrario que esto último; no es excusa el hecho de que el programa electoral del gobierno estuviera basado en la modernización del sector productivo en un contexto de crecimiento económico, para estar improvisando trimestre tras trimestre mientras vemos que la tasa de paro EPA se acerca peligrosamente al 20%, y aún con mucha prestación por desempleo pendiente de finiquitar.
As autoridades lusas andan divididas pola decisión de invertir ou non facelo na alta velocidade ferroviaria. Este debate faise presente na actual campaña electoral, onde se espera que o noso pobo irmá elixa ó seu próximo goberno entre os centristas do PSD (detractores do AVE) e os socialistas (partidarios do AVE e actuais gobernantes). Nesta luita interna polos votiños, o corredor peor parado semella ser o Vigo-Porto fronte o Lisboa-Madrid.
Hai moita espectación en Galicia posto que é unha obra, a do eixo atlántico, que se considera prioritaria; a pesares dos contínuos retrasos administrativos e técnicos. O tema é que o citado eixo atlántico vai quedar "tolleito" de non facerse a saída sur cara a capital do Doiro.
A candidata do PSD xa tivo tempo de advertir que non se vai a deixar amedrentar polos intereses galegos e que este debate somentes terá un alcanze nacional. Error de bulto, señora candidata. España é un país soberano e Portugal outro, pero se algo nos enseñou a recente historia do noso vello continente é que algunhas cousas nos van ir mellor se as pensamos en grupo. Para iso se creou a Unión Europea e para iso se crearon as Eurorexións dentro da mesma, como mecanismo de cooperación interrexional.
Efectivamente, Galicia e Portugal Norte conforman unha das Eurorexións recoñecidas pola UE. Isto débese ós fortes lazos históricos, culturais e económicos entre ámbolos marxes do río Miño. Por elo, determinadas decisións estratéxicas deberían de adoptarse conxuntamente neste foro e non "a cachos separados".
O que non queren os do PSD
Imaxínense agora A Coruña e Porto a unha hora de distancia, logo fagan o mesmo entre a cidade heculina e Lisboa por tres horas. As actuais conexións por tren entre Galicia e Portugal non merecen ni tan sequera o nome de conexións. ¿Saben cantos costes se poderían aforrar as nosas empresas e canta calidade de vida laboral gañarían os traballadores da estrada se apostamos polos tráficos de mercadorías dunha vez por todas?
O ferrocarril alcanza todo o seu potencial para distancias e densidades de poboación coma a que caracteriza o treito dende A Coruña ata Porto. E sen embargo alguén segue a mirar todo isto coma un gasto elevado en troques dunha inversión de futuro.
Unha pregunta, ¿No caso de non acometer a obra de alta velocidade, alguén me pode dicir se a señora candidata ten algún plan para mellorar as actuais condicións do ferrocarril entre as dúas rexións? Eu, xa tería claro a quen non votar neses comicios. A ver que sucede.
Hai moita espectación en Galicia posto que é unha obra, a do eixo atlántico, que se considera prioritaria; a pesares dos contínuos retrasos administrativos e técnicos. O tema é que o citado eixo atlántico vai quedar "tolleito" de non facerse a saída sur cara a capital do Doiro.
A candidata do PSD xa tivo tempo de advertir que non se vai a deixar amedrentar polos intereses galegos e que este debate somentes terá un alcanze nacional. Error de bulto, señora candidata. España é un país soberano e Portugal outro, pero se algo nos enseñou a recente historia do noso vello continente é que algunhas cousas nos van ir mellor se as pensamos en grupo. Para iso se creou a Unión Europea e para iso se crearon as Eurorexións dentro da mesma, como mecanismo de cooperación interrexional.
Efectivamente, Galicia e Portugal Norte conforman unha das Eurorexións recoñecidas pola UE. Isto débese ós fortes lazos históricos, culturais e económicos entre ámbolos marxes do río Miño. Por elo, determinadas decisións estratéxicas deberían de adoptarse conxuntamente neste foro e non "a cachos separados".
O que non queren os do PSD
Imaxínense agora A Coruña e Porto a unha hora de distancia, logo fagan o mesmo entre a cidade heculina e Lisboa por tres horas. As actuais conexións por tren entre Galicia e Portugal non merecen ni tan sequera o nome de conexións. ¿Saben cantos costes se poderían aforrar as nosas empresas e canta calidade de vida laboral gañarían os traballadores da estrada se apostamos polos tráficos de mercadorías dunha vez por todas?
O ferrocarril alcanza todo o seu potencial para distancias e densidades de poboación coma a que caracteriza o treito dende A Coruña ata Porto. E sen embargo alguén segue a mirar todo isto coma un gasto elevado en troques dunha inversión de futuro.
Unha pregunta, ¿No caso de non acometer a obra de alta velocidade, alguén me pode dicir se a señora candidata ten algún plan para mellorar as actuais condicións do ferrocarril entre as dúas rexións? Eu, xa tería claro a quen non votar neses comicios. A ver que sucede.
Queremos dar a benvida a un novo curso político, despois das vacacións estivais toca a 'volta ó cole' que no noso caso é traervos a actualidade e as reflexións de todo aquelo que nos afecta.
Como novidade, ademáis da nova cabeceira do noso blog, iremos incluindo máis artigos sobre a actualidade autonómica e estatal, todo sen descuidar todo o que vaia sucedendo na nosa política local.
Agardamos que os temas sexan do voso interese e animámosvos a participar do debate e a que expoñades as vosas opinións e iniciativas cos vosos comentarios, que sempre serán ben recibidos.
Asdo.
Progresistas da Louriña.
Como novidade, ademáis da nova cabeceira do noso blog, iremos incluindo máis artigos sobre a actualidade autonómica e estatal, todo sen descuidar todo o que vaia sucedendo na nosa política local.
Agardamos que os temas sexan do voso interese e animámosvos a participar do debate e a que expoñades as vosas opinións e iniciativas cos vosos comentarios, que sempre serán ben recibidos.
Asdo.
Progresistas da Louriña.
Despois duns cantos meses de demora, a Xunta de Galicia acaba de anunciar un concurso público para a adxudicación da xestión da depuradora de Guillarei por catro millóns de Euros.
Esta futura concesión terá duración determinada, pois a idea inicial para administrar e xestionar a infrestructura era a de poñela baixo un consorcio formado polos catro municipios interesados (Mos, O Porriño, Tui e Salceda de Caselas); polo tanto cando os alcaldes e a Xunta se poñan dacordo na forma e no fondo de tal consorcio, procederá finiquitar á citada concesión que agora sae a concurso público.
Compre dicir que xa pasaron tres anos dende que as obras foron rematadas, tempo no que nin tan sequera se chegou acordo ningún entre as diferentes administracións, especialmente no tema da financiación e da tributación para cada concello. Agora, a opción dunha empresa concesionaria pode resultar na definitiva na práctica se os concellos e maila Xunta seguen se chegar a ningún acordo.
O Louro. Merda no cauce e nos despachos
Esta futura concesión terá duración determinada, pois a idea inicial para administrar e xestionar a infrestructura era a de poñela baixo un consorcio formado polos catro municipios interesados (Mos, O Porriño, Tui e Salceda de Caselas); polo tanto cando os alcaldes e a Xunta se poñan dacordo na forma e no fondo de tal consorcio, procederá finiquitar á citada concesión que agora sae a concurso público.
Compre dicir que xa pasaron tres anos dende que as obras foron rematadas, tempo no que nin tan sequera se chegou acordo ningún entre as diferentes administracións, especialmente no tema da financiación e da tributación para cada concello. Agora, a opción dunha empresa concesionaria pode resultar na definitiva na práctica se os concellos e maila Xunta seguen se chegar a ningún acordo.
O Louro. Merda no cauce e nos despachos
El transporte entre las parroquias de Mos y Vigo se suspende a los 9 meses
- El PSOE exige que se busquen subvenciones para el servicio «como ya hicieron con actividades de ocio»
- El gobierno local asegura que no existe un convenio firmado ni presupuesto en la Xunta para sufragarlo el futuro de las conexiones en el área de vigo
Ainda que pensabamos que agosto sería un mes tranquilo na información do eido local, estas semanas xurdiu unha polémica bastante intensa que tivo unha repercusión mediática da cal nos queremos facer eco...
Moi probablemente seguirán xurdindo novas sobre este asunto, así que iremos actualizando esta entrada coas ligazóns que vaiamos recopilando e que agardamos que sexan do voso interese.
Moi probablemente seguirán xurdindo novas sobre este asunto, así que iremos actualizando esta entrada coas ligazóns que vaiamos recopilando e que agardamos que sexan do voso interese.
- 05/8/2009 | Vaqueiro protesta pola expulsión de 30 vendedores ambulantes senegaleses do mercado 'sen ningunha razón'
- 13/8/2009 | El rey Sinaí y su cohorte porriñesa
- 19/8/2009 | Donde los ambulantes votan
Non é preciso que sexa hoxe, nen mañá, pero de non ter que esperar ás próximas eleccións quedaríamos satisfeitos. E de paso poderíase incluir, señor Blanco, a liña Vigo-Ourense, esa que é a única electrificada de toda Galicia e que tamén é a única que non ten un tren de proximidade a conservar.
Nunca existiu tal servizo por estes lares (ou si, pero xa non nos acordamos), a pesares de ser unha das zonas máis densas de Galicia, cinturón da chamada area metropolitana de Vigo e de destacable puxanza industrial.
Polo tanto solicito o señor ministro que inclúa a Vigo-Ourense nesa operación tan rariña, na que se intenta transferir a competencia dunha rede ferroviaria dende o estado a unha comunidade autónoma debido a que RENFE (empresa de propiedade estatal) non lle peta ofertar cercanías na nosa querida terra. Cousas da política, ou dos políticos.
Hoxe mesmo, aparecen en dous xornais galegos senllas noticias sobre as infraestructuras ferroviarias.
GALICIA E PROXIMIDADE
José Blanco afirmaba que por el, mañá mesmo firmaría a transferencia do antiguo trazado feroviario á Xunta, para que poida dispor de el para ofertar, e así manter o servicio de proximidade (que desaparecerá en boa medida co novo eixe atlántico).
Unha moi boa nova para unha parte da poboación que quedaba sen o seu habitual medio de transporte nunha comunidade tan dispersa poboacionalmente como é a galega.
PORTUGAL E A LAV
A outra nova provén do noso pais veciño ou irmán, e refírese o trazado de alta velocidade, xa que a crise e unha posible derrota do actual goberno de Sócrates podería retrasar a construcción da liña Oporto-Vigo, xa que segundo diversos estudios, esta é das tres liñas actualmente en estudio a menos rendible.
Esta última noticia tamén podería ter unhas consecuencias moi negativas para Porriño, xa que moi probablemente prolongaranse os prazos para a construcción da saída sur de Vigo, e polo tanto a variante da liña convencional ó seu paso pola vila da Louriña.
GALICIA E PROXIMIDADE
José Blanco afirmaba que por el, mañá mesmo firmaría a transferencia do antiguo trazado feroviario á Xunta, para que poida dispor de el para ofertar, e así manter o servicio de proximidade (que desaparecerá en boa medida co novo eixe atlántico).
Unha moi boa nova para unha parte da poboación que quedaba sen o seu habitual medio de transporte nunha comunidade tan dispersa poboacionalmente como é a galega.
PORTUGAL E A LAV
A outra nova provén do noso pais veciño ou irmán, e refírese o trazado de alta velocidade, xa que a crise e unha posible derrota do actual goberno de Sócrates podería retrasar a construcción da liña Oporto-Vigo, xa que segundo diversos estudios, esta é das tres liñas actualmente en estudio a menos rendible.
Esta última noticia tamén podería ter unhas consecuencias moi negativas para Porriño, xa que moi probablemente prolongaranse os prazos para a construcción da saída sur de Vigo, e polo tanto a variante da liña convencional ó seu paso pola vila da Louriña.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)