Actualizamos coas novas que imos lendo o caso Barros no Porriño, coma xa fixemos na anterior entrada sobre o caso, poñémosvos dous enlaces a sendos xornais.
No es la primera vez que hablamos del corredor de alta velocidad Vigo-Porto. En Portugal, a pesar de todas las dudas vertidas, llevan más trabajo realizado. Aquí mucho darle al pico y poco a la pala. Ustedes juzguen.
Retrasos en el AVE a Portugal ponen en peligro subvención de la UE
Sorprendentes as novas que aparecían esta mañá nos xornais galegos:
Novamente, o Concello e parte da oposición, se tiran os trastos á cabeza nunha inversión municipal. Referímonos á compra do terreo que permitirá construir un aparcamento para a Igrexa de Pontellas.
Se durante as últimas semanas, víamos a loita mediática entre goberno e PP, IdeP e CxP pola compra dun terreo en Pontellas para a construcción do demandado aparcamento da Igrexa de Pontellas, agora o PSOE deu unha volta de torca máis a situación ó pedir a goberno e o resto dos partidos, que fagan un esforzo de consenso sobre esta actuación, quizáis a nota de máis sentido comón dos diferentes comunicados entre goberno e CxP.
Se seguimos o que din os técnicos, a valoración do terreo se fixaba en 72.000 euros, mentres que o prezo de compra final, era de 60.000 euros, polo tanto, 12.000 euros menos. A compra, sen embargo, apoiada por PSOE e BNG, non obtivo os votos necesarios para sair adiante.
¿ As razóns? Electoralismo, prezo fora de mercado, falta de diálogo. O caso é que o tema non se aprobou, e unha demanda da parroquia de Pontellas ve así truncada a súa realización.
Fan ben os socialistas en pedir máis diálogo, guante que deberían recoller todos os partidos da corporación, que en vez de tirarse os trastos, deberían, polo ben común, non frustrar os esforzos da Comunidade de Montes de Pontellas, das poucas que fan ben o seu traballo.
Así é, parece un titular dramático, os do bipartito xa teñen leña para encender a fogata do agravio en inversións para Vigo e tal. Se o pensas ben, para que facer unha inversión de tal calibre se xa temos en marcha unha autovía entre Vigo e Pontevedra máis o novo eixo ferroviario? Tan pouco creían os do bipartito no potencial do tren de alta velocidade? Toda unha revelación, xa poden estar calados cando se fale das obras do AVE.
Por certo. Como se poden propoñer a estas alturas e nun país desenrolado proxectos públicos de quita e pon? Onde están os estudios custe-beneficio que avalan tales investimentos, incluidos o AVE e as novas autovías? Mirádelos? Alguén se da conta de que se está priorizando o aspecto político fronte o técnico á hora de solucionar problemas concretos? Que temos edificios en ruinas antes de ser inaugurados!
Por certo. Como se poden propoñer a estas alturas e nun país desenrolado proxectos públicos de quita e pon? Onde están os estudios custe-beneficio que avalan tales investimentos, incluidos o AVE e as novas autovías? Mirádelos? Alguén se da conta de que se está priorizando o aspecto político fronte o técnico á hora de solucionar problemas concretos? Que temos edificios en ruinas antes de ser inaugurados!
Finalmente tras 47 angustiosos días concluíu de xeito positivo o secuestro do atuneiro Alakrana, unha crise española con epicentro no océano Índico, actualmente case tan poboado de piratas coma dos prezados túnidos.
Durante ese máis de mes e medio aconteceron moitas situacións derivadas do apresamento, dende a captura de dous cómplices e a correspondente extradición á España, coma diversas informacións sobre o feito de que tres mariñeiros foran baixados á terra. As familias convocando actos de apoio e de lembranza dos seus parentes retidos foron carne de diferentes interpretacións, e arma arroxadiza contra o goberno.Cando apenas tiñan pasado unhas horas dende que os mariñeiros foron liberados e o barco comezaba a súa singladura no Índico con destino Port Victoria nas Seychelles escoltado por dúas fragatas do exército español, comezaban os disparos dende outra localización ben distinta, o PP daba así o pistoletazo de saída á súa caza contra o goberno. Na primeira liña, Mariano Rajoy e na segunda Federico Trillo -que todavía segue na política- xulgando a xestión dunha crise, ten gracia a cousa.
Mariano Rajoy escomezaba o seu discurso felicitando ás familias pola –entre outras cousas- a determinación que tiveron contra o goberno. Seguidamente, viu a retahila de descalificativos sen sinalar aspectos concretos da xestión. Eu non coñezo os detalles das negociacións como a bo seguro que tampouco o líder da oposición. A palabra ‘incompetencia’ foi a máis empregada e logo o broche púxoo dicindo que ‘España quedou mal diante do resto do mundo’. Para moitos esas declaracións non as entendemos coma unha verdade universal se non se sustentan alomenos nun razoamento. Eu non creo que os alemáns sexan máis incompetentes que nos, e nembargantes precisaron de 4 meses para lograr a liberación de un dos seus barcos, os franceses –capitaneados polo férreo Sarkozy – tamén tiveron que sufrir secuestros de compatriotas e ambas potencias non perderon o respecto polr parte do resto da comunidade internacional. No momento da liberación había 11 buques máis na mesma situación na que estivera o atuneiro vasco, e non por elo as nacións víctimas eran sinaladas co dedo coma sí parece que o foi España segundo se desprende das diferentes declaracións dos populares.
Semella que Mariano Rajoy xa non lembra –agora que se cumpriron 7 anos- a anterior críse marítima que xestionou o seu partido, o Prestige, onde non había armas, nin sequera piratas, nin negociadores nin tan sequera tivo lugar nunha zona descoñecida, senón en territorio galego. Pois ben, a incompetencia con maiúsculas do seu goberno, que nin tan sequera foi quén de saber qué facer cun barco a punto de escachar. Finalmente decidiron alonxalo, onde as ondas eran aínda maiores e onde ata un rapás de 4 anos sabe cara ónde veñen parar precisamente as ondas. Esa xestión –o contrario que a actual crise- sí afectou a outros países coma Francia e Portugal, pero a bo seguro que por aquel entón non lle preocupou tanto a mala imaxe ofrecida. Iso sí, cada verán acude puntualmente a disfrutar das limpas praias da costa pontevedresa. PD. De Federico Trillo e da súa xestión na única crise que tivo -amén de Perejil- ... xa nin o mento.
Arranxar os problemas que ten o transporte público no entorno das cidades galegas e, concretamente, no área de Vigo está a resultar unha cuestión un tanto mística. Xa tratamos este tema a comezos do ano cando saiu nos medios a posible subvención ó transporte de ría como previo paso para ampliar tal mecanismo ó autobús de liña. Recordamos coma o alcalde de Vigo, Abel Caballero, mostraba o seu rexeitamento (con desplante incluido) a cofinanciación do billete por parte do seu concello, ó considerar que esa institución xa colaboraba dabondo noutros programas de axuda ó transporte colectivo.
O caso é que cambiou o goberno da Xunta, o tempo vai pasando e semella que todo está moi parado. Únicamente podemos sinalar como novidade a intención (xa reflexada nos programas electorais dos comicios autonómicos) de crear unha cousa chamada "ente xestor" para implantar os servios de cercanías ferroviarios. Servizos que xa son habituais en Asturias, rexión cunha renda per cápita e unha xeografía similar á galega.
Din que "as cousas de palacio, van despacio"; pero cando de facer unha nova estrada se trata a velocidade de reacción resulta sensiblemente maior. O transporte por estrada de mercadorías e a mobilidade de persoas en vehículo privado son elementos básicos nunha terra tan espallada coma Galicia. Pero nunca arranxaremos os evidentes problemas das cidades e os seus contornos industriais, se non terminamos de apostar por un modelo adecuado de trasporte público.
Os diferentes plantexamentos que se foron facendo neste senso son erróneos, quizais por iso sempre caeron en saco roto. Por exemplo, non se pode confeccionar un sistema de transporte metropolitano sen incluir un servizo de cercanías por tren naqueles puntos onde resulte máis competitivo este medio de transporte, coma tampouco se pode deseñar unha suvbención para rebaixar o custo unitario dos billetes sen facer un ordeamento do sector e unha análise máis rigurosa na demanda dos servizos.
Outro grave erro dos plantexamentos que se fixeron consistiu en que o sistema se poña en marcha naqueles concellos que se sumen ó citado plan. ¿Que pasa se un servizo poder ser viable para unha determinada zona pero existen fenómenos burocráticos ou políticos que frenan a súa posta en marcha?
Non creo que sexa necesaria tanta directriz, tanto plantexamento estéril ou tanta formalización de entes burocráticos para poñer a circular X trenes e Y autobuses nas Z concesións públicas que hai; todo cuns horarios e cuns prezos, suvbencionados ou non, pero que resulten atractivos para captar unha maior cantidade de clientes habituais. A non ser que todo sexa unha cortina de fume para falar de algo...
La verdad es que la sección de opinión de La Voz de Galicia da para mucho. Este Lunes se publicó en la edición impresa un certero artículo acerca de la mala planificación de las infraestructuras de comunicación, con un enfoque muy intuitivo. Lo cierto es que, en parte, nos recuerda a la situación que vivimos en el sur de la provincia de Pontevedra, donde no hay transporte público específico para los polígonos industriales y donde el planteamiento, ejecución y gestión de las autovías y autopistas resulta desconcertante entre los ciudadanos.
Últimamente asistimos na prensa a unha multiplicación das aparicións en prensa do grupo socialista, que parece ter collido o pulso da oposición, desaparecida case na súa totalidade por inoperancia dende a fracasada moción de confianza do verán de 2008.
A proposta de inversión con cargo ós fondos do Plan E, a crítica pola xestión do novo PXOM adxudicado polo goberno local a Visier Abogados (única empresa licitadora), o seu triunfo ó defender a irregularidade da recalificación de terreos en Cans apoiada polo BNG á empresa Rojo de Jove que a Xunta de Galicia tumbou, ou a consecución de financiación para a obra do novo paseo do Louro por parte do Estado, a certera crítica ó Concelleiro de Obras sobre o mentemento dos polígonos industriais, así como unha maior presencia cos colectivos veciñais e sociais, fan especular sobre o novo impulso que os socialistas do Porriño parecen pretender coller.
Falta lles vai facer nun escenario complexo ante os vindeiros comicios locais. Acosados por un BNG que os tentou levar o ostracismo tra-la ruptura das negociacións cos socialistas, parece que o PSOE tenta recuperar o fío da oposición multiplicando as súas aparicións, iniciativas, reunións veciñais, etc... co ánimo de gañar confianza da cidadanía a través dunha crítica dos erros que comete o BNG no goberno local.
Outro dos acertos dos socialistas é a súa colaboración co resto dos grupos da corporación, en especial con IdeP, o que lles otorga unha posición de forza ante o goberno, en canto suman inquedanzas ( a pesar das distancias ideolóxicas) e iniciativas pòlíticas conxuntas en clave local. Os socialistas souberon con confianza e apoios, chegar a posicións de entendemento cos independentes baseados en plantexamentos realistas e de interese municipal, o que reforza a súa posición, fronte a un goberno que baseou a súa xestión política na marxinación da institución plenaria.
De especial interese é o listado de obras plantexado polos socialistas para o novo Plan E aprobado polo Goberno Central. Efectivamente, a súa validez, como afirma outro articulista desta Tribuna, pode quedarse nada, dado que é o goberno o que ten as competencias para aprobar o listado de obras. Pero cometería un grave erro o goberno local se desestimase todas as obras propostas polos socialistas, que aseguran, parten do consenso social e cidadán. Actuar tan só movido polo interese partidario, pode escorar ó goberno a posicións menos participativas e alonxadas da realidade, algo comprensible na lóxica partidaria, pero nunca na institucional, onde o diálogo e o consenso deben ser a praxe habitual.
En todo caso, sí podemos dicir que os socialistas, parecen ter superado os seus complexos e dúbidas nos que se sumiron tras a saida do goberno, e parecen instalarse na verdadeira posición de liderazgo da oposición local ó goberno. Cal será o resultado desta nova posición, terá que verse nas vindeiras eleccións.
Según informou onte A Peneira da Louriña no seu espazo dixital, o grupo socialista do pleno do Porriño vai a presentar unha moción na sesión ordinaria que se vai a celebrar mañán Xoves no concello, coa finalidade de discutir e consensuar a utilización do próximo fondo estatal extraordinario dotado con case dous millóns de Euros.
O novo Pan E defínese por esixir un esforzo menos elevado ás contas do estado e por abrir novas liñas de inversión menos centradas no ladrillo e o cemento. Así pois, e seguindo a mesma información, a proposta socialista avanza en temas clásicos (saneamento, mellora de determinadas infraestructuras industriais, educativas e deportivas) pero tamén introduce algunhas cuestións relacionadas coa inversión en novas tecnoloxías (alumeado público máis eficiente e conexión de internet inhalámbrica no municipio).
Parece unha boa idea que, máis alá da capacidade de decisión que poida ter o pleno fronte a específica autoridade da figura do alcalde (recordemos que temas tan importantes coma a peonalización ou a configuración do primeiro Plan E non pasaron polo tamiz do pleno municipal); se poidan discutir estes temas nos tempos de escasede que estamos a vivir en presencia de tódalas forzas políticas representadas no concello.
Unha última cuestión. Haberá tempo de analizar se o Plan E, con independencia da súa aportación para dinamizar determinadas inversións nos concellos, foi a mellor política posible para estimular o emprego en tempos de crise e para canalizar inversión (un ben hoxe en día escaso) hacia novas áreas que nos permitan comezar ese tan falado cambio de modelo económico. Polo de momento si parece que algunha repercusión positiva está a ter no mercado laboral e nas finanzas municipais.
Interesantísima la columna de opinión que nos ofrece a día de hoy una de las habituales plumas del diario La Voz de Galicia, el profesor de la Universidad de Vigo Albino Prada.En ella se cuestiona de forma irónica pero certera la idoneidad del ex ministro de economía, Rodrigo Rato, como candidato a presidir Caja Madrid; argumentando una posible falta de finura en la dirección de las políticas financieras en su etapa como responsable económico del gobierno de España y, posteriormente, como presidente del Fondo Monetario Internacional.
Un punto de vista que rompe con la idea generalizada entre la clase política y la masa de votantes que consideran a Rato como uno de los mejores gestores que han pasado por Moncloa.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)